جلوه‌های بلاغت و زیبایی در دعای هفتم صحیفه سجادیه

صحیفه ی سجادیه یکی ازمواریث معرفتی شیعی و از جمله آثار به جا مانده سیدالساجدین امام زین‌العابدین % است که در نیمه ی دوم قرن نخست هجری در زمینه عرض نیاز بندگان به آستان قاضی الحاجات به رشته ی نوشته درآمد. این منبع عظیم شناختی واین منظومه ی بزرگ دعایی علاوه برکارکرد اخلاقیحکمی که به محتوا و درون‌مایه‌های آن مربوط می‌شود، به دلیل شکوهمندی تعبیر کارکرد ادبی بلاغی و زیبایی شناختی نیز دارد. این کتاب گرانسنگ نزدیک به صدبار ترجمه، شرح و تفسیر شده است. شایان ذکر است رویکرد شارحان و مفسران این اثر گرانبها غالباً به تحلیل محتوی اختصاص داشته، تبیین جنبه های بلاغی و زیبایی شناختی آن کمتر مورد توجه قرارگرفته است اما مقاله پیشارو پژوهشی نظری از نوع تحلیلی توصیفی است که با عنوان »بررسی جلوه های بلاغت و زیبائی در دعای هفتم از صحیفه ی سجادیه « دعای یاد شده را با معیار دانش بلاغت مورد بازکاوی قرار داده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که همه راهکارهای بلاغی و صنایع ادبی که در این دعا به‌کار گرفته شد، با مقتضای حال که معیار زیبایی‌شناسی در دانش بلاغت است، مطابقت داشته، بر اثر بخشی دعا می افزاید. شایان ذکر است فراوانی استعاره و تصاویر برآمده از آن وجه غالب عناصر ادبی در این دعا است.

Manifestations of Eloquence and Beauty in the Seventh Supplication of Ṣaḥīfah Sajjādīyah

The Ṣaḥīfah Sajjādīyah is one of the Shiite intellectual heritages and among the works left behind by Seyyed alSājidīn Imām Zain alʿĀbidīn (as), which was written in the second half of the first century of the Hijri in the context of expressing the need of the servants to Allah the Almighty, the provider of needs. This huge source of knowledge and this great prayer system, in addition to the moralwise function related to its content and themes, also has a literaryrhetorical and aesthetic function due to the magnificence of the interpretation. This precious book has been translated, explained and interpreted nearly a hundred times. It is worth mentioning that the approach of commentators of this precious work is often devoted to content analysis, but the explanation of its rhetorical and aesthetic aspects has received less attention. However, this is a theoretical research article of analyticaldescriptive type, which under the title Investigation of Manifestations of eloquence and beauty in the seventh supplication of Ṣaḥīfah Sajjādīyah has reexamined the mentioned supplication with the criterion of rhetorical knowledge. The findings of the research show that all the rhetorical strategies and literary techniques that were used in this supplication corresponded to the needs of the audience, which is the criterion of aesthetics in the science of rhetoric, and adds to the effectiveness of the prayer. It is worth mentioning that the abundance of metaphors and images derived from it, is the dominant aspect of literary elements in this supplication.