مطالعه تطبیقی مصادیق «شاهد» و «بینه» در آیه‌ی 17 سوره هود از منظر علامه طباطبایی و رشیدرضا

آیه 17 سوره هود از جمله آیاتی است که به دلیل ارتباط آن با ولایت امام علی (ع) و نیز ابهام در مصادیق واژگان در میان دانشمندان مورد بحث قرار گرفته است. گردآوری اطلاعات در این مقاله کتابخانه ای و « صاحب بینه » و « بینه » ،« شاهد » پردازش آن ها به روش تطبیقی و تحلیلی است. در این مقاله پس از بررسی مبانی فکری و اعتقادی و رویکرد علامه طباطبایی و رشیدرضا و نیز بستر و پیشینه ی فکری این دو مفسر شیعه و سنی، به مصادیق واژههای مذکور پرداخته شده است. بر این از باب تطبیق، امام « شاهد » اساس علامه طباطبایی با تکیه بر ادله برون متنی و درون متنی بر این باور است که مصداق را منطبق بر « افَمنْ کانَ على بینَۀٍ منْ ربه » مطلق بصیرت الهی می باشد و نیز جمله « بینه » علی(ع) بوده و مراد از را به معنای حجت عقلی « بینه » را منحصر در رسول خدا نمی داند. در مقابل، رشیدرضا « صاحب بینه » رسول خدا(ص) دانسته و کسانی هستند که در زندگی خود چیزی غیر از لذات و زینت های « صاحب بینه » و نور فطری دانسته و معتقد است که مراد از دنیا را نمی خواهند. همچنین او یکی از مصادیق « شاهد » را قرآن دانسته است.

A Comparative Study of the Examples of “Shahed” and “Bayyinah” in Verse 17 of Surah Hood from the Perspective of Allameh Tabatabaei and Rashid-Reza

Miraculousness or inimitability is one of the important issues of the Quran, which initiated from the second half of the second century (AH) and reached its full extent of growth and development until the eighth century (AH). AlFanari is one of the prominent figures in the field of interpretation sciences of the Quran who has studied and refined this important issue. Shams alDin alFanari is the author of Ein alA rsquo;yan Commentary with a mystical approach. In his view, a miracle is an extraordinary act that is accompanied by tahaddi (to challenges people to do something extraordinary) without meeting with any opposition, and it is different from keramat (an extraordinary thing that some ordinary people do and is not accompanied by challenging people to do something extraordinary) and erhas (the occurrence of extraordinary acts that take place before the claim of prophecy and as an introduction to it). Compared to the scholars before him, alFanari has two new approaches to miracle in his commentary: first, the miraculousness which belongs to the Quran itself, and second, the miraculousness which is related to prohibiting people from using the power of opposing the Quran, not from the opposition itself despite having the power. The findings of this study reveals that alFanari, in addition to being in agreement with other scholars in the field of miracles, has also had some novel ideas and thoughts, the most outstanding of which is a completely mystical analysis of the authorities of the Prophet of Islam (p.b.u.h.) and his power to present miracles, as well as an analysis of the nature of order with its five components.