تفرد فتوایی و بررسی مستندات تفردات فتوایی فیض کاشانی

یکی از مباحث چالش برانگیز مطرح در فقه که با علوم حدیث نیز مرتبط می باشد، تفرد فتوایی و مخالفت با شهرت فتوایی و روایی است؛ هرچند این تفرد مستند به دلیل شرعی از جمله روایات باشد؛ چرا که خلاف شهرت فتوایی یا شهرت روایی در مسئله ای فقهی اظهار نظر صورت می گیرد و جامعه فقهی و چه بسا عرف مردم را به واکنش وامی دارد. یکی از فقهایی که چنین بحثی پیرامون او در کتاب های فقهی مطرح شده، فیض کاشانی است. واکاوی این امر در آثار ایشان و فقهای دیگر می تواند علت تفرد فتوایی او را مشخص سازد و چه بسا این امر به سبب پیروی از مبانی و دلیل معتبر از جمله آیات و روایات صحیح باشد. در نوشتار حاضر، پس از بیان مطالبی پیرامون تفرد فتوایی و رابطه آن با شهرت فتوایی، برخی از فتاوای متفرد فیض کاشانی در مفاتیح الشرایع و الوافی به اختصار مورد بررسی قرار گرفته و مستندات آنها مشخص شده است. در نهایت، روشن شده که وی در بسیاری از تفردات فقهی به دلیل شرعی ازجمله روایات استدلال کرده و در طول تاریخ فقه معتقدانی داشته است.

Tafarrod-e Fatwaei and an Evaluation of the Documentation of Feiz Kashani’s Tafarrodat-e Fatwaei

One of the most controversial issues in Islamic jurisprudence which is related to hadith sciences too is tafarrode fatwaei (a case in which there is only a single fatwa) and disagreement with shohrate fatwaei (popularity of fatwas) though this kind of tafarrod is due to legitimate reasons, including those from narrations, as giving opinion over jurisprudential issues while ignoring shohrate fatwaei may provoke the reaction of the jurisprudential community and the public. Feiz Kashani is one of the Islamic jurisprudents about whom such an argument has been raised in the books of Islamic jurisprudence. Scrutinizing this issue in his and in other jurisprudents rsquo; works can help find out the reason for his tafarrode fatwaei, which might have been rooted in following valid principles and reasons related to Quranic verses and true narrations. In the present article, after a discussion on tafarrode fatwaei and its relation with shohrate fatwaei, some examples of Feiz Kashani's tafarrode fatwaei in ldquo;Mafatih alSharayeh rdquo; and ldquo;alWafi rdquo; are briefly reviewed and documented. Finally, it is elucidated that, in numerous cases of tafarrode fatwaei, he has argued relying on legitimate reasons, including narrations, and, of course, has had some followers during the history of Islamic jurisprudence.