جاودانگی عشق الهی با تکیه بر آیات قرآن درسروده های ابن فارض و مولوی

عشق از او صاف الهی و سرآغاز خلقت است، این عشق در واقع بر »هستی مطلق « دلالت دارد، و زندگی بدون آن چون پوست های بی روح است. مولوی، عشق را شیوه سلوکی خود قرار داده ،آن گونه که ابن فارض درگام به گام مقامات عرفانی، آن را اساس کار خویش قرار داده است. بنابراین نگاه ابن فارض و مولوی، نگاه یک عاشق به معشوق حقیقی است و این نشانه معرفت و آگاهی این دو شاعر عارف است. در این مقاله ضمن بررسی واژه »عشق « با تکیه برآیات قرآن و احادیث و نظرعرفا، به موضوع »جاودانگی عشق الهی « در سروده های تائیه کبرای ابن فارض و غزلیات عربی مولوی در دیوان شمس، با اسلوب تطبیقی پرداخته شده است.