ارتباط زمانمندی و کنشگران در داستان کوتاه «مرده‌کشان جوزان» اثر ابوالقاسم پاینده

نوشتار حاضر به بررسی زمان و کارکرد آن در داستان کوتاه «مرده‌کشان جوزان» اثر ابوالقاسم پاینده می‌پردازد. این عنصر اساسی در این داستان به صورت خاصی منعکس شده است. روال روایت، سیری خطی دارد که با نگاه به گذشته و خاطرات کودکی در زمان حال روایت می شود. بسامد تعداد صفحات و توصیف کنشگران، ارتباط مستقیمی با یکدیگر دارد. هرگاه نویسنده قصد برجسته کردن رذیلت‌های اخلاقی جامعه عصر خویش را مد نظر داشته باشد، زمان به صورت خاصی اطناب می یابد و عرصه ظهور کنشگران بیش از پیش فراهم می گردد. اما تلخیص زمان، این امکان را از نویسنده سلب می‌کند. گویی توصیف کنشگران نیز توام با زمان خلاصه می‌شود. نویسندگان در این پژوهش کوشیده‌اند تا زمانمندی روایت این داستان را بر مبنای نظریه «ژرار ژنت» در بوته نقد و بررسی قرار دهند. ارتباط کنشگران این داستان نیز در پایان بر مبنای نظریه «گراماس» طرح شده و در پایان ارتباط میان این دو عنصر تشریح شده است.