جستاری در چگونگی کارکرد نمادهای جانوران دراشعار صایب تبریزی و بیدل دهلوی

این مقاله، تحلیل نشانه‌شناسانه تعدادی از نمادهای جانوران در شعر صایب تبریزی و بیدل دهلوی، دو شاعر برجسته سبک هندی است. هدف اصلی از این بررسی، نمایش چگونگی کارکرد نمادهای جانوران در ساختار زبان شاعرانه است. این نمادها به شکل بن مایه‌های اصلی، در دوره‌های مختلف و در آثار ادبی تکرار می‌شوند و با توجه به مقتضای حال، محور دلالتی آنها را گسترش می‌دهند. پایه تحلیلی این بررسی به طور عمده، بر موقعیت نمادین این نشانه‌ها در شعر بنا شده است و ضمن تحلیل کارکرد و نقش این نشانه‌های نمادین در گسترش دامنه معنایی اشعار مورد نظر، نوعی طبقه‌بندی صوری بر اساس پیش فرض‌های دلالتی نقش این جانوران در حافظه اجتماعی و ذهنیت راوی این سروده‌ها در نظر گرفته شده است.