بررسی اوصاف و شخصیت پیامبر اعظم در متون منثور عرفانی فارسی

یکی از مضامین اصلی در آثار ادبی جهان، به ویژه متون عرفانی و اخلاقی، تقریر احوال پیامبران الهی است که غالباً حاصل تجربیات ناب و شهود عرفانی است. عرفان نیز که از یک منظر، نوعی نگاه هنری به مذهب است، این زمینه را فراهم کرده تا گزاره ها و مولفه‌های دینی، از جمله: بحث نبوّت، با رویکرد زیباشناختی و هنری بازپرورده شود. در این میان متون عرفانی منثور فارسی به دلایل فرهنگی و زبانی این امکان را داشته و یافته است که به بحث نبوت بویژه نبوّت پیامبر خاتم از زوایا و ابعاد مختلف بنگرد؛‌ متون منثوری که به نسبت قالب دیگر یعنی شعر، عمیق تر و بیشتر به مسیله نبوّت و اقوال و احوال حضرت محمّد پرداخته است. عارفان در این دسته از متون با نگاه موشکافانه سعی کرده اند از یکسو مضامین مختلف را با کلام الهی و احادیث نبوی همراه کنند و از دیگر سو، به گفتار و اقوال خویش اعتبار بیشتری ببخشند. نویسنده در این مقاله سعی می کند با توجه به فقدان اثر پژوهشی جامع به صورت مقایسه ای و تاریخی در حوزه جایگاه، وضع و حال پیامبر خاتم در مجموعه متون عرفانی منثور،‌ پانزده متن از امّهات متون عرفانی را از سده آغازین تالیف متون عرفانی فارسی تا سده هشتم، انتخاب و اقوال، کردار و سلوک پیامبر اعظم را به صورت مقایسه ای مطالعه و نقطه اشتراک و افتراق آنها را در حوزه مورد نظر تبیین کند.