ملاحظاتی در ارتباط کلامی

ارتباط کوششی برای ایجاد اشتراک در احساس، اندیشه، رفتار، و عمل است. بدین ترتیب ارتباط با ظرفیت و وسعت یا مضیقة کنشوری روان شناختی ،کنشگری اجتماعی و تفاهم‌پذیری کنشگران سر و کار می‌یابد. کنشگران چه تجارب زیست شده ای دارند ، از منظر کدام شبکه معانی ونه لزومانظام معانی (عقل وایمان،یا هنر یامصلحتی)، خود، جهان و دیگران را می‌بینند؟ محتوا، صورت‌ها و مجرا های ارتباطی نزد ذی نفعان: بانیان ، آمران، عاملان، حاملان، مخالفان، رقیبان و تمام کسانی که در معرض هر گونه کنش قرار می‌گیرند از چه مناظر و مرایایی مورد بازنمایی، درک، تفسیر، بازسازی، نفی، انکار، ویا تغافل قرارمی گیرد. کارکرد های ارتباط به‌ ‌ این ترتیب‌ ممکن‌ است‌ معنابخشی‌ ، انسجام‌ و یگانگی‌ عاطفی‌ ، یگانگی‌اجتماعی‌ ، فرایند های‌ نمادین تمایز وتفاوت ومخالفت‌، معنا بخشیدن‌ ،تنوع‌زایی‌ ‌ معرفت‌آمیزیا عاطفی‌ در شرایط و شاکله‌ اجتماعی‌ و در یک‌ کلمه‌ کنش ‌و اندر کنش های های ا جتماعی‌ دیگر باشد.ارتباط به مثابه سرمایه اجتماعی مطلوب می‌تواند سبب شود خودمحوری اخلاقی به حس اجتماعی متعالی ارتقاء یابد. یا به عکس گونه نا مطلوب آن می تواند تمایلات خود محورانه،فردی یا گروهی را به طرز خطرناکی شعله ورسازد. رابطه تبادلی و مفاهمه‌ای، به معنی فهم مشترک و فهم متقابل انسان‌ها از هم و از مسایل و موقعیت‌های یکدیگر است به آن شیوه‌ای که : هر کدام خود آن گونه فهم می‌کنند. در این گونه ارتباط علاوه بر شیفتگی،احترام،ویا تحمل شباهت‌ها ی طرف های ارتباط علاقه مند به «تفاوت‌های با معنا» بین آن ها هم هستیم. تفاوت‌هایی که خود شور زندگی را در جان آدمی و جامعه ها می‌دمند. این‌ چنین‌ برداشت‌ کنش تفاهمی‌ از امور مبتنی‌ بر این‌ پیش‌ فرض‌ است‌ که‌استمرار و کلیت‌ امور مورد مطالعه‌، از دست‌ نرود یعنی‌ پیوندهای‌ گسستگی‌ درارزش ها وباورها یعنی اختلال در شبکه معانی ونه لزومانظام معانی ( بین‌ ایمان که‌ آشنای‌ کنش تفاهمی‌ است با هنر با عقل‌ را )دریابیم‌. ارتباط کلامی سه وجه از پدیده نطق است که باهم همپوشی دارند ؛ تکلم وهنر، شکفتن و شکافتن افکار از دل افکار دیگر که در منطق مطرح می شود، بیان حقایق و واقعیات (که در علوم مطرح می شود).