رابطه بین سلامت معنوی و شادکامی دانشجویان

زمینه و هدف: سلامت معنوی به‌عنوان یکی از سرمایه‌های باارزش دارای پشتوانه دینی انسان است و ارتباط آن با شادکامی به‌عنوان احساس رضایت که افراد نسبت به زندگی دارند، موضوعی است که کمتر به آن پرداخته‌شده است. لذا هدف اصلی این تحقیق رابطه بین سلامت معنوی و شادکامی در میان دانشجویان دانشگاه تربیت مدرس در سال 1392 بود. مواد و روش‌ها: سلامت معنوی در این پژوهش با پرسشنامه سلامت معنوی الیسون بر اساس سه بعد شناختی، عواطف، کنش و شادکامی نیز با استفاده از پرسشنامه آکسفورد با پنج حیطه رضایت زندگی، حرمت خود، بهزیستی فاعلی، رضایت‌خاطر و خلق مثبت مورد تحلیل قرارگرفته است. جامعه آماری دانشجویان دانشگاه تربیت مدرس در سال 1392 بود. تعداد نمونه 90 نفر بودند که با استفاده از نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شدند و به‌وسیله پرسشنامه مورد سوال قرار گرفتند. برای تفسیر دادها از نرم‌افزار spss13 و روش‌های آماری توصیفی (فراوانی، درصد فراوانی) و تحلیلی (ضریب همبستگی پیرسون، آزمون من‌ویتنی، جزیه‌وتحلیل رگرسیون خطی) استفاده شد. یافته‌ها: سلامت معنوی دانشجویان با شادکامی آن‌ها رابطه مثبت و معناداری داشت. ضریب همبستگی بین سلامت معنوی و شادکامی 62/0 بود و کلیه محاسبات این تحقیق با سطح اطمینان 95/0 انجام شد. تمامی ابعاد سلامت معنوی با شادکامی ارتباط معناداری داشت. بیشترین ارتباط را بعد عواطف و کمترین ارتباط را بعد کنش با شادکامی به خود اختصاص داد. میانگین نمره سلامت معنوی با توجه به جمع میانگین (انحراف معیار) نمرات در دانشجویان 1/76 (85/12±) و میانگین نمره شادکامی در آن‌ها 46/75(87/14±) به دست آمد. نتیجه‌گیری: در صورت برنامه‌ریزی پیرامون ابعاد شناخت معنوی و عواطف دانشجویان، می‌توان میزان شادکامی در این گروه عظیم و مهم جامعه را افزایش داد و امیدوارتر بود که این شادکامی دوام و پایداری بیشتری داشته باشد. نوع مقاله: مطالعه پژوهشی