اثربخشی قصه‌درمانی بر اضطراب اجتماعی و تنظیم شناختی هیجان دانش‌آموزان نابینا

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی قصه‌درمانی بر اضطراب اجتماعی و تنظیم شناختی هیجان دانش‌آموزان نابینا است. روش: این پژوهش از نوع روش نیمه‌آزمایشی همراه با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل است. جامعۀ آماری مطالعه حاضر، شامل دانش‌آموزان مجتمع آموزشی نابینایان نرجس شهر تهران است. سی نفر از افراد واجد شرایط به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه کنترل (پانزده نفر) و گروه آزمایش (پانزده نفر) قرار گرفتند. از مقیاس اضطراب اجتماعی لابیوتز و تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و کرایج استفاده شده است. گروه آزمایش ده جلسه قصه‌درمانی (هر جلسه به مدت نود دقیقه) را به‌صورت گروهی دریافت کردند و گروه کنترل، مداخله‌ای دریافت نکردند. پس از اتمام دوره برای هر دو گروه آزمایش و کنترل، پس‌آزمون اجرا شد. یافته‌ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که قصه‌درمانی اثر معناداری در اضطراب اجتماعی و تنظیم شناختی هیجان (کل) و مولفه‌های آن از قبیل توجه مثبت مجدد، متمرکز بر برنامه‌ریزی، بازنگری و ارزیابی دوباره به‌صورت مثبت، خود را مقصر دانستن، نشخوار فکری، تحت نظر قرار‌دادن، فاجعه‌آمیز تلقی‌کردن و مقصر‌دانستن دیگران در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل داشته است (0.01≥≤).نتیجه‌گیری: به‌طور‌کلی نتایج این پژوهش نشان داد که قصه‌درمانی می‌تواند به بهبود اضطراب اجتماعی و تنظیم شناختی هیجان در دانش‌آموزان نابینا کمک کند.

effectiveness of therapeutic storytelling on social anxiety and cognitive emotion regulation in children with visual impairment

objective: the purpose of this study was to evaluate the effectiveness of therapeutic storytelling on social anxiety and cognitive emotion regulation in school children with visual impairment. method: this is a quasi-experimental research with a pre-test and post-test design with a control group. the statistical population includes students of narjes blind educational complex in tehran. thirty eligible individuals were selected by purposive sampling method and randomly divided into two groups of control (15) and experimental group (15). the labiotz’s scale of social anxiety and garnefsky and craig’s cognitive emotion regulation were used. the experimental group received ten sessions of story therapy (each session for 90 minutes) and the control group did not receive any intervention. at the end of the course, post-test was performed for both experimental and control groups. results: the results of analysis of covariance showed that story therapy had a significant effect on social anxiety and cognitive emotion regulation (total) and its components like positive re-attention, focus on planning, positive review and re-evaluation, self-blame, rumination, scrutinizing, catastrophizing, and blaming others in the experimental group as compared to the control group (p < 0/01). conclusion: in general, therapeutic storytelling can help improve social anxiety and cognitive emotion regulation in children with visual impairment.