مقایسه اثربخشی مداخله‌های خودتنظیمی رفتار توجهی با خودتنظیمی رفتار انگیزشی بر کاهش علایم اختلال نارسایی توجه/ بیش‌فعالی (adhd)

هدف: یکی از اختلال‌های شایع دوران کودکی، اختلال بیش‌فعالی نارسایی توجه است که می‌تواند ناشی از کمبود خودتنظیمی باشد. از‌این‌‌‌رو، پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی مداخله‌های خودتنظیمی رفتار توجهی با خودتنظیمی رفتار انگیزشی بر کاهش علایم اختلال نارسایی توجه/ بیش‌‌‌فعالی دانش‌‌‌آموزان مقطع ابتدایی انجام شد. روش: پژوهش حاضر آزمایشی از نوع پیش‌‌‌آزمون پس‌‌‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری، شامل کلیه کودکان 7 تا 12 ساله مبتلا به نارسایی توجه و بیش‌‌فعالی بود که در سال تحصیلی 99-1398 به مراکز مشاوره و روان‌‌شناسی منطقه 5 تهران مراجعه کرده و تحت درمان دارویی ریتالین قرار داشتند. نخست به‌وسیله سیاهه علایم مرضی کودکان (csi4) غربالگری شدند. سپس 45 نفر از دانش‌‌‌آموزانی که بیش‌ترین تراز adhd را داشتند، به تصادف انتخاب و در سه گروه (دو گروه آزمایش و یک گروه گواه) به‌‌‌طور تصادفی جایگزین شدند. داده‌‌‌های به‌‌‌دست‌آمده نیز با روش تحلیل کواریانس چند‌متغیره و آزمون تعقیبی بن‌‌‌فرونی تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که دو گروه آزمایش نسبت به گروه گواه افزایش معناداری را در پس‌‌‌آزمون داشته‌اند (0.001>p). علاوه بر این نتایج نشان داد که بین میانگین adhd گروه مداخله‌‌‌های خودتنظیمی رفتار توجهی با میانگین adhd گروه خودتنظیمی رفتار انگیزشی تفاوت معناداری وجود ندارد. به‌‌‌عبارت‌دیگر تاثیر دو روش درمانی در کاهش نارسایی توجه و بیش‌‌‌فعالی یکسان است (0.01>p). نتیجه‌گیری: بر‌اساس نتایج حاصل می‌‌‌توان نتیجه گرفت آموزش فرایندهای خودتنظیمی رفتار انگیزشی و رفتار توجهی می‌توانند بر کاهش علایم اختلال نارسایی توجه/ بیش‌‌‌فعالی در این کودکان کمک قابل توجهی کنند(0.01>p).

Comparison of the Effectiveness of Attentive Behavior Self-Regulation Interventions with Motivational Behavior Self-Regulation Training on Attention Deficit / Hyperactivity Disorder (ADHD)

Objective: One of the most common childhood disorders is Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD), which can be caused by a lack of selfregulation. Therefore, the present study aimed to compare the effectiveness of selfregulatory behavioral interventions with selfregulatory motivational behavior on reducing the ADHD symptoms in elementary school students. Method: The present study was a pretestposttest experiment with a control group. The statistical population included all children aged 7 to 12 years old with attention deficit hyperactivity disorder that referred to counseling and psychology centers in Tehran #39;s District 5 in the academic year 20192020 and were receiving Ritalin medication. First, they were screened by the Pediatric Symptom Inventory (CSI4). Then, 45 students with the highest level of ADHD were randomly selected and assigned to three groups (two experimental groups and one control group). Data were analyzed by multivariate analysis of covariance and Bonferroni posthoc test. Results: The results showed that the two experimental groups had a significant increase in posttest compared to the control group (p<0.001). In addition, there was no significant difference between the mean of ADHD group of selfregulatory behavioral interventions and the mean of ADHD group of selfregulatory motivational behavior. In other words, the effect of the two treatments in reducing ADHD is the same (p<0.01). Conclusion: Based on the results, it can be concluded that training in motivational and behavioral selfregulatory processes can significantly help reduce the symptoms of ADHD in these children (p<0.01).