اثربخشی بازی‌درمانی بر کاهش اضطراب اجتماعی و افزایش هوش هیجانی کودکان دارای اختلال حسی حرکتی

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی بازی‌درمانی بر کاهش اضطراب اجتماعی و افزایش هوش هیجانی کودکان دارای اختلال حسی حرکتی مقطع ابتدایی شهر اراک بود. روش: روش پژوهش نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون پس‌آزمون و پیگیری 2 ماهه می‌باشد. جامعه آماری این پژوهش را کلیه کودکان دارای اختلالات حسی و حرکتی 8 تا 11 ساله شهر اراک که در سال تحصیلی 981397 خدمات آموزشی و توانبخشی دریافت می‌کردند، تشکیل می‌‌دهند (150= n). برای نمونه گیری 26 نفر از دانش‌آموزان دارای اختلالات حسی و حرکتی که به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده با توجه به ملاک‌های ورود و خروج ‌به‌عنوان نمونه انتخاب و در دو گروه آزمایشی و کنترل جایگذاری شدند. گروه آزمایش تحت مداخله هشت‌جلسه‌ای بازی‌درمانی به شیوه جلسه‌های گروهی 70 دقیقه‌ای هفتگی قرار گرفت و گروه کنترل مداخله‌ای دریافت نکرد. در این پژوهش به منظور جمع‌آوری داده‌ها از مقیاس اضطراب اجتماعی واتسون و فرند و پرسشنامه هوش هیجانی شیرینگ استفاده شد. برای انجام تجزیه و تحلیل داده‌های پژوهش از آزمون تحلیل کوواریانس با اندازه‌گیری مکرر استفاده شده است. یافته‌ها: نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس با اندازه‌گیری مکرر نشان داد که بازی‌درمانی می‌‌‌تواند موجب کاهش اضطراب اجتماعی و افزایش هوش هیجانی کودکان دارای اختلال حسی حرکتی شود (0.001>p). نتیجه‌گیری: این نتایج، کاربردهای بالینی مستقیم و ضمنی مهمی‌ در زمینه پیشگیری و بهبود هوش هیجانی و کاهش اضطراب اجتماعی کودکان کم‌توان جسمی‌‌ حرکتی دارد.

Effectiveness of Play on Reducing Social Anxiety and Increasing the Emotional Insight of Children with Impairment Sensory-motor

Objective: The purpose of this study was to investigate the effectiveness of play therapy on reducing social anxiety and increasing emotional insight in children with sensorymotor disorder in elementary school of Arak. Method: The method of this quasiexperimental research was pretest, posttest and 2month followup. The statistical population consisted of all children with sensory and motor disorders in Arak City who received educational and rehabilitation services in the academic year 20182019. The sample consisted of 26 students with sensory and motor disorders who were selected by simple random sampling method and divided into experimental and control groups. The experimental group received an eightsession intervention in 70 minute weekly sessions and the control group did not receive any intervention. Watson and Freundchr('39')s Social Anxiety Scale and Shiring Emotional Insight Questionnaire were used to collect the required data. Repeated measures analysis of covariance was used to analyze the data. Results: The results of repeated measures analysis of covariance showed that play therapy can decrease social anxiety and increase emotional insight in children with sensorymotor disorder (P le;0/001). Conclusion: The results have important direct and implicit clinical applications in improving emotional insight and reducing social anxiety in children with physical and motor disabilities.