نقش بازداری پاسخ در پیش‌بینی علائم اختلالات رفتاری کودکان کم‌توان ذهنی آموزش‌پذیر مقطع ابتدایی با واسطه‌گری سبک‌های فرزندپروری

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی نقش بازداری پاسخ در پیش‌بینی علائم اختلالات رفتاری کودکان کم‌توان ذهنی آموزش‌پذیر مقطع ابتدائی باواسطه‌گری سبک‌های فرزندپروری بود. روش: رویکرد این پژوهش کابردی است و برای انجام آن از روش همبستگی بهره‌گرفته شده است. در این پژوهش 150 دانش‌آموز کم‌توان ذهنی آموزش‌پذیر با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند از مدارس تبریز انتخاب شدند. سپس پرسشنامه‌های سیاهه رفتاری کودک (cbcl) و سبک‌های فرزندپروری بامیرند توسط والدین تکمیل گردید و آزمون نوروسایکولوژیک ریسک‌پذیری برونروبرو به‌صورت کامپیوتری توسط شرکت‌کننده‌ها انجام شد. همچنین داده‌های گردآوری‌شده با روش مدل‌سازی معادلات ساختاری با رویکرد حداقل مربعات جزئی (pls) مورد تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد بین بازداری پاسخ با علائم اختلالات رفتاری و همچنین بین سبک فرزندپروری مقتدرانه با علائم اختلالات رفتاری رابطه منفی و معنادار وجود دارد (0.001>p). همچنین نتایج نشان داد که اکثر والدین دارای سبک فرزندپروری مقتدرانه (79.1%) بودند. علاوه بر این نتایج معادلات ساختاری pls نشان داد که بازداری پاسخ و سبک فرزندپروری مقتدرانه توانایی پیش‌بینی علائم اختلالات رفتاری را دارند (0.001>p) نتیجه‌گیری: پیشنهاد میَ‌شود که مداخلات درمانی نوین در ترمیم بازداری پاسخ کودکان کم‌توان ذهنی طراحی شود و همچنین جلساتی برای آموزش والدین کودکان کم‌توان ذهنی آموزش‌پذیر درباره شیوه‌های فرزندپروری برگزار شود.