مقایسه آموزش مبتنی بر زوج‌درمانی هیجان‌مدار و زوج‌درمانی کوتاه‌مدت به شیوه خود‌تنظیمی در بهبود راهبرد‌های مقابله زناشویی و تنظیم شناختی هیجان والدین دارای فرزند معلول

مقایسۀ آموزش مبتنی بر زوج‌درمانی هیجان‌مدار و زوج‌درمانی کوتاه مدت به شیوۀ خودتنظیمی در بهبود راهبرد‌‌های مقابلۀ زناشویی و تنظیم شناختی هیجان والدین دارای فرزند کم‌توان ذهنی هدف: هدف این پژوهش مقایسۀ تاثیر آموزش مبتنی بر زوج‌درمانی هیجان‌مدار و زوج درمانی کوتاه‌مدت به شیوۀ خودتنظیمی (srct) بر تنظیم شناختی هیجان و راهبردهای مقابلۀ زناشویی والدین دارای فرزند کم‌توان ذهنی بود. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با رویکرد کاربردی و با بهره‌گیری از طرح پیش‌آزمون - پس‌آزمون و پیگیری (یک ماهه) با گروه کنترل بود. نمونۀ مورد مطالعه شامل 41 زوج از والدین دارای فرزند کم‌توان‌ذهنی بود که به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (زوج‌درمانی هیجان‌مدار، 12زوج و زوج‌درمانی کوتاه‌مدت به شیوه خودتنظیمی، 14زوج) و یک گروه گواه (15 زوج) جایگزین شدند. زوج‌درمانی هیجان‌مدار (eft) در 10 جلسه و زوج‌درمانی کوتاه مدت به شیوۀ خودتنظیمی (srct) در 8 جلسه (هفته‌ای یک جلسه) بر روی گروه‌‌های آزمایش انجام شدند و داده‌‌های حاصل از پرسشنامۀ راهبردهای مقابلۀ زناشویی بومن و تنظیم شناختی هیجان با آزمون طرح مختلط اندازه‌گیری مکرر مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته‌‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که آموزش مبتنی بر زوج‌درمانی هیجان‌مدار (eft) و زوج‌درمانی کوتاه مدت به شیوۀ خودتنظیمی (srct)، باعث افزایش نمرات زوج‌‌ها در تنظیم شناختی هیجان و راهبردهای مقابلۀ زناشویی می‌شود. یافته‌ها همچنین نشان داد، اثر بخشی هر دو مداخله بعد از یک ماه باقی مانده است. نتیجه‌گیری: با توجه به نقش تنظیم شناختی هیجان و راهبرد‌‌های مقابله زناشویی در تعاملات زوجین، پیشنهاد می‌شود از شیوۀ هیجان‌مدار و خودتنظیمی برای بهبود راهبردهای مقابلۀ زناشویی و تنظیم شناختی هیجان و کاهش تعارضات زناشویی در والدین دارای فرزند کم توان ذهنی استفاده کرد.