آثار دو نوع تمرین هوازی (طناب‌زنی و دویدن) بر عوامل آمادگی جسمانی کودکان پسر کم‌توان ذهنی

هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسۀ آثار دو نوع تمرینات هوازی (طناب زنی و دویدن) بر عوامل آمادگی جسمانی دانش آموزان پسر کم توان ذهنی 10-12 ساله صورت گرفت. روش: 30 دانش آموز پسر کم توان ذهنی با میانگین سن 0/96±10/81 سال، قد 7/94±141/67 سانتی متر و وزن 5/16±36/22 کیلوگرم به روش خوشه ای تصادفی از مدرسه استثنایی ابتدایی انتخاب شدند و به طور تصادفی به سه گروه طناب زنی (10 نفر)، دویدن (10 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. اندازه گیری های اولیه شامل سنجش قد، وزن، ترکیب بدن، استقامت قلبیتنفسی، استقامت عضلانی، انعطاف پذیری و چابکی انجام شد. سپس با توجه به گروه بندی، هرکدام از گروه های تمرینی به مدت 8 هفته تمرینات ویژه طناب زنی و دویدن را انجام دادند. فاکتورهای فوق الذکر آمادگی جسمانی مجدداً بعد از 8 هفته تمرین مورد سنجش قرار گرفت. یافته ها: نتایج بیانگر اثر مثبت یک دوره تمرینات طناب زنی و دویدن بر توان هوازی، ترکیب بدن، استقامت عضلانی، انعطاف پذیری و چابکی دانش آموزان پسر کم توان ذهنی 10-12 ساله بود (p≤0/05)، درحالی که بر توان بی هوازی دانش آموزان تاثیر معناداری نداشت. همچنین، تفاوت معناداری بین آثار تمرین طناب زنی و دویدن بر عوامل آمادگی جسمانی وجود نداشت. نتیجه گیری: بنا به نتایج به دست آمده به نظر می رسد به دلیل کمبود فضای ورزشی مناسب در خانه و مدرسه، طناب زنی می تواند به منظور افزایش آمادگی جسمانی وابسته به تندرستی در کودکان کم توان ذهنی جایگزین خوبی برای دویدن باشد و با رعایت ملاحظات عواید تندرستی را برای آنان به همراه داشته باشد.