اثربخشی روش یوگا بر کاهش نشانگان اختلال‌های تیک در دانش‌آموزان کم‌توان ذهنی

هدف: هدف اصلی این پژوهش، بررسی اثربخشی روش یوگا بر کاهش نشانگان اختلال های تیک در دانش آموزان کم توان ذهنی است. روش: روش این پژوهش نیمه آزمایشی و طرح آن از نوع طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود که نمونه ای مرکب از 26 دانش آموز (12 دختر و 14 پسر) که دارای اختلال تیک مزمن حرکتی و صوتی بودند به صورت تصادفی از میان 105 دانش آموز دارای اختلال تیک که با استفاده از پرسشنامه علائم مرضی کودکان (csi4) دارای اختلال تیک تشخیص داده شده بودند، انتخاب شدند. سپس هر کدام از گروه ها با استفاده از جایگزینی تصادفی به دو گروه گواه و آزمایشی تقسیم شدند. یافته ها: تحلیل واریانس نشان داد که که تفاوت بین گروه های آزمایشی و گواه پس از اعمال متغیر روش درمانی در سطح (0/01=α) معنادار است و روش درمانی مورد استفاده در تقلیل علائم تیک اثرگذار بوده است. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که روش درمانی یوگا در کاهش علائم اختلال های تیک کاملاً موثر بوده است. به عبارت دیگر، این روش توانسته است موجب کاهش نشانگان اختلال تیک مزمن حرکتی و صوتی در نزد گروه آزمایشی شود.

The Impact of Yoga on Increasing the Symptoms of Tic Disorders in Students with Intellectual Disabilities

Objective: The aim of the present study is to examine the effect of Yoga on increasing the symptoms of tic disorders in students with intellectual disability (ID). Method: The study was a quasiexperimental research with two heterogeneous group designs with pretest and posttest. At the first, from 105 students with ID who had recognized with chronic motor and vocal tics, 26 students (12 girls and 14 boys) were selected by cluster random sampling method. Then, they were divided to experimental and control groups. Results: Factor analysis revealed a significant difference between the experimental and control group ( alpha;=0/01) and Yoga reduced the symptoms of tic disorders. Conclusion: Yoga had significant impact on increasing the symptoms of tic disorders in students with ID.