بررسی مقایسه‌ای درک و کاربرد عبارات استعاری بدن‌ مند کودکان طبیعی و کودکان دارای سندرم ویلیام (چهار و نیم تا پنج سال) فارسی زبان

هدف: از آنجایی که پژوهش های انجام شده روی کودکان دارای سندرم ویلیام مطرح می سازند که تنها تفاوت این کودکان یا کودکان طبیعی عدم درک استعاری است، این پژوهش سعی دارد با بررسی و مقایسه درک و کاربرد عبارات استعاری یدنمند این کودکان با کودکان طبیعی، به شناخت بهتری از درک استعاری این کودکان را ارائه کند. روش: این پژوهش به بررسی مقایسه ای ده کودک طبیعی (4.5 تا 5 ساله) و ده کودک دارای سندرم ویلیام (در همان سن) پرداخته است این شیوه سنجش می تواند به عنوان یک شیوه تشخیصی در این زمینه به کار رود. روش پژوهش حاضر توصیفی آزمایشی است و بدون هیچ گونه دخل و تصرفی در متغیرها، صورت گرفته است. شیوۀ پژوهش حاضر برگرفته از شیوۀ بیالکا پیکال (2003) است. یافته ها: به طور کلی، کودکان دارای سندرم ویلیام مورد مطالعه، درک استعاری حداقلی دارند. بنابراین، می توان گفت از سطح اول درک نسبی که همان شکل گیری ساختار استعاره است، برخوردارند. در این گروه استعارۀ مزه (مزۀ خوب شیرینی) با امتیاز 1.50 بیشترین امتیاز و استعارۀ شکل در عبارت (کلاه به سر پلیس) با امتیاز 0.4 کمترین امتیاز را داشته اند. نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن است که کودکان دارای سندرم ویلیام در تکمیل عبارات استعاری جاخالی بسیار خوب عمل می کنند و با تفاوت اندکی از کودکان طبیعی به پرسش ها پاسخ گفته اند. اما در تشخیص این همانی ها در آزمون کارت های دوتایی بسیار ضعیف تر از کودکان طبیعی عمل می کنند.