بررسی و مقایسۀ میزان اثربخشی روش قصه‌گویی برگرفته از روش داستان‌های اجتماعی با روش درمانی برگرفته از روش پاسخ‌محور (پی‌آرتی) در کاهش مشکلات رفتاری کودکان طیف اتیسم

هدف: هدف این پژوهش مقایسه میزان اثربخشی تکنیک درمانی داستان های اجتماعی با تکنیک درمانی پاسخ محور (پی آرتی) در کاهش مشکلات رفتاری کودکان طیف اتیسم سنین 612 سال در شهر تهران در سال 1394 بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه کودکان مبتلا به اتیسم هستند که در کلینیک پدیده شهر تهران در بهار و تابستان 1394مشغول به درمان و توان بخشی بودند. روش: برای انتخاب گروه نمونه از روش نمونه گیری در دسترس استفاده شد. به منظور تعیین نمونه پژوهش تعداد 15 کودک (پسر) انتخاب شدند و در سه گروه پنج نفره (دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل) قرار گرفتند. گروه های آزمایشی به مدت سی و شش جلسه تحت آموزش با روش های درمانی رفتاری داستان های اجتماعی و پاسخ محور قرار گرفتند. گروه کنترل هم برنامه های عادی خود را طی نمود و مداخله خاصی روی آنها انجام نشد. این پژوهش از نوع شبه آزمایشی و از نظر هدف در دسته پژوهش های کاربردی قرار دارد. ابزارهای اندازه گیری این پژوهش شامل فهرست ارزشیابی و درمان اتیسم (ریملند و ادلسن، 2005) و مصاحبه تشخیصی اتیسم تجدیدنظر شده (راتر و همکاران، 2003) است. یافته ها: برای تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های آمار توصیفی و آمار استنباطی با روش های آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و همچنین تحلیل کوواریانس چندمتغیری استفاده شد. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان داد که میزان اثربخشی دو روش متفاوت بوده است و روش درمانی پاسخ محور در بیشتر زمینه ها موثرتر از روش داستان های اجتماعی بود؛ اما هر دو روش برای انجام مداخلات و کاهش مسائل و مشکلات رفتاری کودکان اتیسم تا حدی اثربخش بوده اند، لذا استفاده از هر دو روش در قالب یک مجموعه آموزشی توان بخشی توصیه شد.