اثربخشی برنامه آموزش حل تعارض بر بهبود کفایت‌های اجتماعی درکودکان با اختلال نقص توجه- بیش‌فعالی

هدف: پژوهش حاضر به بررسی تاثیر یک برنامه آموزش حل تعارض گروهی بر افزایش کفایت های اجتماعی کودکان با اختلال نقص توجه بیش فعالی پرداخته است. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی (طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری) بوده است. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای و از میان دانش آموزان پسر پایه پنجم و ششم ابتدایی (11و 12 ساله) مدارس ابتدایی شهر تهران، تعداد 21 دانش آموز با اختلال نقص توجه بیش فعالی انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. به منظور تشخیص اختلال بیش فعالی نقص توجه از پرسش نامه علائم مرضی کودکان (فرم والدین) و جهت بررسی میزان کفایت اجتماعی، از پرسش نامه کفایت اجتماعی فلنر استفاده شد. آزمودنی های گروه آزمایش به مدت 12 جلسه (هر جلسه 60 دقیقه و 2 بار در هفته ) در یک برنامه آموزش حل تعارض به شیوه گروهی شرکت کردند. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس نشان داد که بین نمرات کلی و زیرمولفه های کفایت اجتماعی (رفتاری، شناختی، هیجانی و انگیزشی) آزمودنی های گروه های آزمایشی و کنترل از نظر آماری تفاوتی معنی دار وجود داشته است. نتیجه گیری: یافته های پژوهش نشان داد که برنامه آموزش حل تعارض منجر به افزایش کفایت اجتماعی در کودکان با اختلال نقص توجه بیش فعالی شده است.