نقش پیش‌بینی‌کنندگی اقدام برای رشد فردی در سازگاری دانش‌آموزان نابینا

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی نقش پیش بینی کنندگی اقدام برای رشد فردی در سازگاری دانش آموزان نابینا بود. روش: شرکت کنندگان در پژوهش 120 نفر از دانش آموزان نابینای 14 سال به بالای شهر تهران بودند که از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و پرسش نامه اقدام برای رشد فردی روبیتچک (1998) و پرسش نامه سازگاری دانش آموزان دبیرستانی سینها و سینگ (1993) را با کمک پرسشگر تکمیل کردند. داده ها با استفاده از نرم افزار اس پی اس اس و آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان داد بین اقدام برای رشد فردی با سازگاری دانش آموزان رابطه وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون بین اقدام برای رشد فردی با سازگاری دانش آموزان، مقدار آماره f به دست آمده را برابر با 49/46 نشان داد که در سطح آلفای کوچکتر از 0/01 معنی دار است. مقدار ضریب رگرسیونی استاندارد شده (بتا) برای مولفه آمادگی برای تغییر برابر با2/218-، برنامه ریزی برابر با3/420-، استفاده از منابع برابر با 3/727- و برای مولفه رفتار هدفمند برابر با 0/010 بود. بنابراین با توجه به مقدار آماره های t به دست آمده، بجز برای مولفه رفتار هدفمند برای سایر مولفه ها معنی دار محسوب می شود. نتیجه گیری: نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که اقدام برای رشد فردی به طور معنی داری قادر است سازگاری دانش آموزان را پیش بینی کند. همچنین مولفه های اقدام برای رشد فردی بجز- مولفه رفتار هدفمند به طور مجزا قادر به پیش بینی سازگاری دانش آموزان نابینا بود.