بررسی پایداری حرارتی کامپوزیت و‌ نانوکامپوزیت پلی‌یورتان- سیلیکا با رویکرد عایق راکت پیشرانه جامد

یکی از روش های بهبود پایداری حرارتی و فداشوندگی الاستومرهای پلی یورتانی با رویکرد عایق راکت پیشرانه جامد، استفاده از پر کننده هایی با خاصیت فداشوندگی بالا نظیر ذرات سیلیکا می باشد. در این تحقیق به تهیه کامپوزیت های پلی یورتان سیلیکا (16،25 و 38% وزنی) و نانوکامپوزیت های پلی یورتان سیلیکا (10، 16 و 25% وزنی) پرداخته شده است و در ادامه برهمکنش ها، مورفولوژی و پایداری حرارتی آن ها با استفاده از طیف سنجی مادون قرمز تبدیل فوریه (ftir atr)، میکروسکوپ روبش الکترونی (sem) و آنالیز وزن سنجی حرارتی (tga) مورد بررسی قرار گرفته است. طیف های مادون قرمز تائید کننده تشکیل گروه های یورتانی و تصاویر sem نیز نشان دهنده توزیع مناسب ذرات سیلیکا در زمینه پلی یورتانی می باشند. نتایج tga نیز نشان می دهند که دمای 50 درصد اتلاف وزن نمونه، با افزایش مقدار سیلیکا به دلیل عملکرد ذرات سیلیکا به عنوان تله زغال پلیمری افزایش یافته که این نتیجه با استفاده از روش وزن سنجی حرارتی تصحیح شده نیز تائید گردید. مقدار جرم باقیمانده کامپوزیت یورتانی حاوی 25% وزنی سیلیکا حدود 72/0 درصد وزنی بوده در حالیکه این مقدار برای نانوکامپوزیت با مقدار یکسان از ذرات سیلیکا برابر با 8/1 درصد وزنی می باشد.