کاربرد لایه‌های جاذب انرژی برای کاهش اثر بار انفجار بر دال‌های بتن مسلح

حذف و یا کاهش صدمات ناشی از عملیات انفجاری دشمن از اولویت های اساسی پدافند غیرعامل است. ازآنجاکه اکثر تحقیقات موجود در این راستا، بر روش های افزایش مقاومت و پایداری سازه ها در برابر انفجار متمرکزشده است، این مقاله ارائه راهکاری موثر برای تخفیف بار انفجار اعمالی بر سازه را دنبال می کند. در این تحقیق با طراحی چهار آزمایش در مقیاس واقعی و با همسان بودن ابعاد نمونه ها، مصرف بتن و فولاد، وزن ماده منفجره و فاصله آن از سطح دال، رفتار دال با جاذب های پلاستوفوم، ماسه و بلوک سفالی با دال بدون جاذب انرژی مقایسه شده است. نتایج آزمایش ها نشان داده است به کارگیری لایه های جاذب انرژی در دال های بتن مسلح آزمایش شده، تغییر مکان های آنی (حداکثر) و نهایی (ماندگار) در مرکز دال را به ترتیب تا 77% و 87% کاهش داده، و از قلوه کنی، وسعت و ضخامت ترک های سطح دال به شدت کاسته، و با کاهش شدید دوران تکیه گاهی، دال ها را از وضعیت آسیب شدید و غیرقابل ترمیم به وضعیت آسیب های کم و جزئی ارتقا داده است. نتایج آزمایش ها ارجحیت دانه های اصطکاکی بر پلاستوفوم و رجحان شدید جاذب های خردشونده بر دو نوع دیگر را در جذب انرژی انفجار و کاهش تغییر مکان و آسیب دال تایید می نماید.