تناهیِ آغازینِ زمانمندی و گشودگیِ دازاین در وجود و زمان هایدگر
|
|
|
|
|
|
|
|
نویسنده
|
رجبی احمد ,حسینی بهشتی محمدرضا
|
|
منبع
|
فلسفه - 1395 - دوره : 44 - شماره : 2 - صفحه:27 -45
|
|
چکیده
|
هایدگر در وجود و زمان، مفهوم تناهی را به عنوان یک مفهوم اگزیستانسیالِ ویژه در نظام مفاهیمِ هستی‌شناسیِ بنیادین به طور مستقل طرح نمی‌کند، اما در عین حال، معنای هستی‌شناسانه خاصی را برای آن مفروض می‌گیرد. این تلقیِ خاص هستی‌شناسانه از تناهی، به مثابه یک وصف اختصاصی برای نحوه وجود دازاین، بر خلاف آنچه در وهله نخست به نظر می‌رسد، اولاً و بالذات در نسبت داشتنِ تناهی با مفاهیمی چون یافتگی و افکندگیِ دازاین در میانه موجودات فهمیده نمی‌شود، بلکه اتفاقاً بر اساس تقدمِ پدیدارشناسانه مطلق دازاین بر تمامیِ موجودات و وقوف به این تقدم در دازاین اصیل است که مفهوم هستی‌شناسانه تناهیِ در بحث از تقدمِ آینده در زمانمندیِ اصیلِ دازاین، به مثابه «تناهیِ آغازینِ زمانمندی» در حد اشاره‌ای کوتاه، صراحت می‌یابد. در این نوشتار، مفهوم تناهیِ آغازین، از تلقی متداول و انتیک از تناهی متمایز می‌شود، به نحوی که بتوان از خلال تفسیر نسبت تحلیل اگزیستانسیال مرگ با گشودگیِ دازاین، تناهی را در معنایی هستی‌شناسانه، در نسبت با زمانمندی، در مقام شرط امکانِ گشودگی و مواجهه آشکار ساخت.
|
|
کلیدواژه
|
تناهی، زمانمندی، آینده، گشودگی، مواجهه، امکان
|
|
آدرس
|
دانشگاه تهران, ایران, دانشگاه تهران, گروه فلسفه, ایران
|
|
پست الکترونیکی
|
mrbeheshti@ut.ac.ir
|
|
|
|
|
|
|