بررسی آپُریا در محاوره‌های تعریفی افلاطون

مقاله حاضر به بررسی این مطلب می‌پردازد که چرا افلاطون در محاوره‌های تعریفی در نهایت به پرسش طرح شده پاسخ قطعی ارایه نمی‌دهد و به اصطلاح این محاورات به آپُریا ختم می‌شوند. به این منظور نخست ریشه شناسی این کلمه را مورد بررسی قرار می‌دهیم که بنا بر آن مشخص می-شود آپُریا به معنای دشواری است که شخصیت های ترسیم شده در محاورات در پیدا کردن پاسخ پرسش مطرح شده، بدان دچار می شوند و در دست‌یابی به پاسخ نهایی راه به جایی نمی‌برند. سپس، به طور اجمالی بررسی می‌شود که آیا آپُریا نتیجه شیوه بکار گرفته شده، اِلِنخُس، در این گروه از محاورات است یا خیر. در ادامه، امکان‌‌های متعددی در رابطه با تفسیر آپُریا طرح می شود و مورد بررسی قرار می گیرد. سرانجام، در تحلیل نهایی بیان می شود که این وضعیت انعکاسی است از وضعیت فکری و فلسفی یونان که افلاطون آن را در محاوره های تعریفی منعکس می کند.