نسبت رفتارگرایی معرفت‌شناختی و عینیت از دیدگاه مک داول

مسیله اصلی در این مقاله بررسی نسبت رفتارگرایی معرفت‌شناختی و عینیت است. آیا می‌توان باوجود اعتقاد به رفتارگرایی معرفت‌شناختی و کنار گذاشتن رویکرد مبناگرایانه به شناخت، گفتمان عینیت را حفظ نمود و ادعا کرد که در فرایند تحقیق پاسخگو به جهان هستیم؟ در این مقاله سعی بر این است که پاسخ مثبت جان مک داول به این سوال موردبررسی قرار گیرد. بدین‌جهت نظریات مک داول در دو محور مطرح می‌گردد: نظریات سلبی که بیان کننده تحلیل انتقادی او درباره رویکردهای نادرستی است که در آرا ریچارد رورتی منجر به نفی شناخت عینی و اثبات همبستگی می‌شود، و نظریات ایجابی که بیانگر طرز تلقی خاص او به جهان، رویدادهای ذهنی، تاثیراتی که جهان بر ذهن می‌گذارد، تجربه ادراکی، فعلیت و اِعمال توانایی‌های مفهومی، جایگاه تجربه در نظام توجیه و کسب شناخت عینی است. شیوه مک داول برای این‌که اثبات کند چگونه فعالیت عقلانی ما می‌تواند پاسخگوی به واقعیت باشد و چگونه تفکر ما شناخت عینی واقعیت را در اختیار ما قرار می‌دهد، شیوه جدیدی است که مبتنی بر تلقی سنتی از شناخت نیست؛ اما ازنظر او انکار مبانی شناخت به معنای انکار شناخت عینی و رابطه معرفتی با جهان نیست.