رویکرد هایدگر به اثبات جهان خارج بر مبنای تفسیر وی از کتاب فوسیس ارسطو

اثبات جهان خارج جزء نخستین مسائلی است که از ابتدا دغدغۀ هایدگر جوان بوده است. وی در سراسر مسیر تفکر فلسفی خود، تلاش مکرری را برای بازیابی تجربه اولیه یونانی پیش از سقراطی از هستی به‌عنوان φύσις (فوسیس) انجام می‌دهد.  وی با ریشه‌یابی کلمات φύσις و nature ترجمه فوسیس به طبیعت را رد و بیان می‌کند که این ترجمه دلیل انحراف فلسفه و سپس علم شد که در نتیجۀ آن و در فلسفه کانت نیاز به اثبات جهان پیدا شد. بنابراین تلاش کرد تا از علم‌گرایی و نگاه علمی فاصله بگیرد و در رجوع به تفکر یونانی به این مسئله را نشان دهد که عدم اثبات جهان خارج، نه به دلیل غفلت فیلسوفان یونانی، بلکه در نوع نگاه آنان به رابطه انسان و جهان نهفته است. وی برای حل این معضلات با رجوع به فلسفه ارسطو، اصطلاحاتی همچون فوسیس، اپاگوگه، اتیا، آرخه و... را تفسیر می‌کند. در نظر وی فوسیس برای ارسطو همان هستی به ما هو هستی است و اصطلاحات دیگر همچون آیتیا، آرخه و به‌ویژه اوسیا را باید در این رابطه بازتعریف و تفسیر کرد. وی با ارائۀ این تفسیر نشان می‌دهد که رابطه انسان با هستی عمیق‌تر از آن است که نیاز به اثبات هستی احساس شود. هستی پیشاپیش موجودات و قبل از آن‌ها برای انسان رخ عیان می‌کند و انسان با واسطۀ آن قادر به اگزیستانس می‌شود.

heidegger’s approach to proving the external world based on his interpretation of aristotle’s φύσις

proving the external world is one of the issues that have been a concern of heidegger since the beginning of his career. throughout the course of his philosophical thought, heidegger repeatedly attempts to recover the early greek pre-socratic experience of existence as φύσις (phosis). by tracing the roots of the words φύσις and nature, he rejects the translation of φύσις to nature and states that this translation became the reason for the deviation of philosophy and then science, as a result of which, in kant’s philosophy, the need to prove the external world was felt. therefore, he tried to distance himself from scientism and the scientific view, and in referring to greek thought, he showed that the lack of proof of the external world is not due to the neglect of greek philosophers, but lies in their way of looking at the relationship between man and the world. to solve these problems, referring to aristotle’s philosophy, he interprets terms such as φύσις, επαγωγης, αιτια, ἀρχή, etc. in his opinion, for aristotle, φύσις is the being in itself and other terms such as αιτια, ἀρχή, and especially οὐσία should be redefined and interpreted in this regard. by presenting this interpretation, he shows that the relationship between man and being is deeper than the need to prove being. being manifests before beings and before them for humans, and humans are able to exist through it.