زمینه‌های گذر به وجود به مثابه بنیان آگاهی در شلینگ

تفکرات و جهت گیری‌هایفلسفی شلینگ در طول دوران حیاتش دستخوش تغییر و دگرگونی بسیاری قرار گرفت؛ اما به یک معنی می‌توان اذعان داشت که همگی در چهارچوب یک طرح بنیادین قرار می‌گیرند، چرا که وجود یا این همانی مطلق در معرض تعاطی فکر واقع نمی‌گردد. شلینگ از اواسط دهه 1790 به تلاش‌های فیشته برای بازبینی فلسفه استعلایی کانت، که نقش اول را در ساخت جهان شناخت پذیر به فعالیت آگاهی داده بود، به همراه یک اشتغال دائمی به این اعتقاد اسپینوزایی عطف توجه کرد که فلسفه باید از یک مطلق خود اکتفا شروع کند. او درانتهای این قرن، فلسفه طبیعت را بسط می‌دهد که عبارت است از تعمیم مفهوم فعالیت سوژه به ایده تولیدگری همه طبیعت و اجتناب از اینکه حتی طبیعت غیر جاندار را درتضاد با فکر زنده باشد. او در اوایل 1800 به فلسفه زندگی اینهمانی توجه کرد که مطابق آن یک سیستم کامل باید بیانگر این باشد که ذهن و ماده، ایده آل و رئال صرفاً درجات یا جنبه‌های مختلف یک چیز هستند. از این رو شلینگ در این دوره از فیشته جدا می‌شود چرا که به نظر او فیشته نتوانسته است فراتر از دایره خود آگاهی، به وجودی برود که بنیان آگاهی بوده، آگاهی فقط یک جنبه از آن است.

The Roots of Transition to Being as the Ground of Consciousness in Schelling

Schelling’s philosophical orientations has undergone many changes during his lifetime; But it would be justifiable to be said that he has one fundamental issue, according to which being or absolute identity is not within the reach of mind. In the middle of 1790s, Schelling's philosophy begins with his engagement with Fichte’s attempts to pursue Kant's transcendental philosophy, granted priority to the activity of consciousness in the formation of the recognisable world. Together with this comes the starting of an everlasting unanimity with Spinoza’s belief that philosophy must begin with a selfsufficient Absolute. Near the beginning of the next century Schelling produces the Naturphilosophie, which gives the role of activity of a subject to the nature and names it 'productivity'. So, he rejects all approaches which regards nature inanimate and strictly contrary to living thinking. He comes to the 'identity philosophy' in the early 1800s according to which 'mind' and 'matter', the 'ideal' and the 'real' are only different degrees, or outlooks, of the Same. During this period, he eventually dissents from Fichte, whom he considers as failing to move out of the realm of selfconsciousness to a being as the foundation of consciousness.