وحدت ساختاری میان زمان و من استعلایی در نقد عقل محض کانت

در این نوشتار، با تمرکز بر نقش زمان در امکان تالیف میان دو سوی حکم تالیفی پیشینی یا تالیف محض، یعنی شهود محض و مفهوم محض، تلاش می‌شود تا وحدت ساختاری میان این دو سوی تالیف، بر مبنای بنیاد مشترک میان آنها نشان داده شود. امکان تالیف محض، به معنای امکان برقراری وحدت میان زمان، به مثابه شهود محضِ فراگیر، و من استعلایی و محض، به منزله وحدت خودآگاهی استعلایی و بنیاد تمامیِ مفاهیم محض فاهمه است. برقراری وحدت میان این دو سو، توسط قوه خیال استعلایی صورت می‌گیرد و بدین ترتیب، وحدتِ مورد جستجو، در ساختار خیال استعلایی، یعنی وساطت میان دو حیث پذیرندگی و خودانگیختگی به ظهور می‌رسد. در این مقاله کوشش شده است تا بر مبنای ساختار بنیادینِ شهود محضِ زمان، به مثابه ساختار خودانفعالی یا پذیرندگیِ خودانگیخته، امکان وساطت قوه خیال میان شهود و مفهوم محض، و به واسطه آن، سرانجام – با توجه به تفسیر هایدگر از کانت امکان وحدت و یکسانیِ آغازین و ناگفته میان ساختار زمان و من استعلایی آشکار شود. امکانی که بنیانگذاری فلسفه استعلایی کانت، یعنی بنیانگذاری سوژه متناهی به مثابه زمان در گروی آن است.

The Structural Unity between Time and the Transcendental Ego in Kant’s Critique of Pure Reason.

Abstract: In this paper, the fundamental role of time in the possibility of the synthesis of the two sides of synthetic a priori judgment or pure synthesis, i.e. the pure intuition and the pure concept, will be discussed, in order to reveal the structural unity between them based on their common ground. The possibility of the pure synthesis indicates the possibility of unifying time as the pure comprehensive intuition on the one hand and pure Ego as the transcendental unity of apperception on the other. The unity of apperception on its part is the ground of the unity of all concepts of the understanding. The transcendental imagination unifies pure intuition and pure concept, thus the sought structural unity appears in the structure of the transcendental imagination as the mediation between receptivity of the intuition and spontaneity of the understanding. We attempt in this paper to disclose the possibility of this mediation and thus – with reference to Heidegger’s interpretation of the Kantian transcendental imagination the original and unspoken structural unity between time and the transcendental Ego on the basis of the fundamental structure of pure intuition of time as selfaffection or spontaneous receptivity. According to this structure, Kant’s transcendental philosophy can be founded on the subjectivity of finite subject