پلیمرهای دیرسوز

مواد پلیمری به دلیل مزایای بسیاری مثل وزن کم و سادگی فرایند ساخت، استفاده ی گسترده ای در زندگی روزمره ی بشر دارند؛ ولی یکی از معایب پلیمرهای سنتزی اشتعال پذیری بالای آنهاست که همراه با تولید گازهای سمی و خورنده و دوده صورت میگیرد. پلیمرها در فرایند ساخت مواد نانویی مثل فیبرها و پوشش ها نیز به کار می روند که فرایند اشتعال پذیری در این مواد شدیدتر است. در این پژوهش، اصول تئوری احتراق پلیمرها، تست های مورد استفاده برای تشخیص خصوصیات آتشگیری آنها، انواع عوامل دیرسوز، خصوصیات و مکانیسم عملکرد آنها و نانوکامپوزیت های پلیمری و به عبارت دیگر ماتریس پلیمری پرشده با مواد نانوساختار مورد بررسی قرار می گیرد. نانوکامپوزیت های پلیمری دسته ی جدیدی از مواد دیرسوز هستند که توجه بسیاری را به خود جلب کرده اند. مقادیر بسیار کمی از نانومواد دیرسوز معمولاً wt5 می توانند به طورقابل توجهی میزان رهایش گرما hrr و نشر دود در هنگام احتراق پلیمر را کاهش دهند. همچنین برخلاف عوامل دیرسوز سنتی که خواص مکانیکی ماده را تنزل می دهند؛ اضافه کردن نانومواد دیرسوز، خواص مکانیکی پلیمر را بهبود می بخشد.