اختلالات روان‌پزشکی و بدکارکردی‌های جنسی

بدکارکردی های جنسی از شیوع بالایی در بیماران روان پزشکی برخوردار هستند. این بدکارکردی ها ممکن است به دلیل آسیب شناسی و رویکردهای دارودرمانی اختلالات روان پزشکی شکل بگیرند. مطالعات متعددی به بررسی رابطه بین بدکارکردی های جنسی و اختلالات روان پزشکی پرداخته اند. نتایج این مطالعات نشان می دهد اختلالات روان پزشکی نقش مهمی در شکل گیری بدکارکردی های جنسی دارند. علائم مثبت اسکیزوفرنی (مانند سایکوز و توهمات) و علائم منفی (مانند فقدان احساس لذت) ممکن است به شکل منفی باعث اختلال در روابط بین فردی و روابط جنسی گردند. افسردگی و اختلالات خلقی ممکن است ر لیبیدو، برانگیختگی جنسی، ارگاسم و بدکارکردی نعوظ تاثیر بگذارند. ضدافسردگی های کلاسیک نسبت به ضدافسردگی های نسل دوم، اثرات جانبی بیشتری بر کارکردهای جنسی دارند. همچنین، اختلالات اضطرابی بر بدکارکردی های جنسی نظیر اختلال میل جنسی، بدکارکردی نعوظ و مشکلات ارگاسم تاثیر می گذارند. بیماران دارای اختلالات خوردن، ممکن است از مشکلات جنسی رنج ببرند. اختلالات شخصیت و به ویژه اختلال شخصیت مرزی با بدکارکردی های جنسی ارتباط دارند. علیرغم تمامی این نتایج، مطالعه در این حوزه دارای محدودیت های روش شناسی اساسی می باشد که باید در مطالعات آتی، مورد توجه قرار گیرد.