اثربخشی زوج درمانی رفتاری در بهبود عملکرد ازدواج و کاهش تعارضات زناش و یی در بین زوجین دارای عضو معتاد

هدف پژوهش حاضر تعیین تفاوت‌های مربوط به عملکرد ازدواج و تعارض زناشویی در بین زوجین دارای عضو معتاد بوده است که به دنبال زوج درمانی رفتاری ایجاد شده اند. بدین منظور 30زوج (60 نفر ) از بین مراجعه کنندگان مرکز اجتماع درمان مدار (t.c) شهر مشهد به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش 12 جلسه 60 دقیقه ای زوج درمانی رفتاری به صورت هفتگی دریافت کردند، گروه کنترل هیچ مداخله مشخصی دریافت نکردند. در این پژوهش برای جمع آوری داده‌ها در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون ، از پرسشنامه‌های عملکرد ازدواج(mfai) و تعارضات زناشویی(mcq) استفاده شد. نتایج آزمون آماری یومن ویتنی(در مورد مقیاس‌ها با توزیع غیر نرمال) حاکی از تفاوت معنادار دو گروه کنترل و آزمایش در متغییر‌های عملکرد ازدواج و تعارضات زناشویی بود. مقایسه میانگین‌ها نشان داد که آموزش زوج درمانی رفتاری به طور معناداری بر بهبود عملکرد ازدواج و کاهش تعارضات زناشویی موثر بوده و زوجین در گروه آزمایش افزایش معناداری(p < 0/05) را در عملکرد ازدواج و همچنین کاهش معناداری(p < 0/05) را در تعارضات زناشویی نشان دادند. به طور کلی نتایج پژوهش حاضر حاکی از آن است، زوجینی که زوج درمانی رفتاری دریافت کرده اند در مقایسه با زوجینی که این درمان را دریافت نکرده اند از عملکرد ازدواج بهتر و تعارض زناشویی کمتری برخودار می‌باشند.