تاثیر آموزش بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد- کودک ( Cprt) مطابق با الگوی لندرث به مادران برکاهش مشکلات رفتاری کودکان

روان شناسان برای رفع مشکلات رفتاری کودکان، شیوه های گوناگونی را در طول سالیان متعدد طراحی کرده اند. برخی از روش ها بر خود کودک، برخی بر والدین و برخی بر محیط آموزشی متمرکز بوده است. بارزترین شیوه تغییر رفتار در کودکان، به بازی درمانی باز می گشته است. این روش درگذشته بیشتر بر تعامل درمانگر با کودک متمرکز بوده است؛ درحالی که برخی الگوها به آموزش این شیوه به والدین و تکیه بر آنها به عنوان واسطی برای ترمیم و بهبود رفتارهای کودکان نزدیک شده اند. یکی از این روش ها الگوی بازی-درمانی مبتنی بر رابطه والد- کودک (cprt) است. بر این اساس مساله تحقیق حاضر اینست که آیا آموزش مهارت های بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد-کودک به مادران، باعث کاهش مشکلات رفتاری درکودکان می شود؟ به منظور بررسی این امر، کودکان پیش دبستانی 7- 6 ساله در دو مرحله مورد ارزیابی قرار گرفتند. در مرحله اول 73 کودک توسط سیاهه رفتاری کودک(cbcl) مورد بررسی قرار گرفتند که 25 نفر از آنها دارای مشکلات رفتاری بوده اند و13 نفر از مادران آنها آماده شرکت در طرح حاضر شدند. از این 13 نفر 6 نفر در گروه آزمایش و 7 نفر در گروه کنترل، بطور تصادفی جایگزین شدند. تمامی این والدین در دو مرحله پیش و پس آزمون، پرسش نامه cbcl را پُر نمودند. افراد گروه کنترل در انتظار درمان ماندند و گروه آزمایش طی 10 جلسه 2 ساعته، در برنامه آموزش مهارت های بازی درمانی شرکت کردند. داده های مرحله پیش و پس آزمون با استفاده از آزمون آماری یومن ویتنی مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها نشان دادکه آموزش مهارت های بازی درمانی به مادران موجب کاهش مشکلات رفتاری در کودکانِ گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شده است.