اثربخشی درمان dbt (رفتار درمانی دیالکتیک) بر نیازهای خودتعیین‌گری (sdn) و معنای تحصیل (moe) دانش‌آموزان دختر مبتلا به افسردگی

مقدمه: افسردگی در دانش‌آموزان از موضوعات مهم در گستره علم روان‌شناختی است. دانش‌آموزان مبتلا به این اختلال دچار مشکلات زیادی از جمله احساس شایستگی پایین و بی میلی نسبت به ادامه تحصیل می‌شوند. از روش‌های مختلفی برای درمان اختلال مربوطه استفاده شده است، که درمان دی. بی. تی. از جمله مهم‌ترین و اثربخش‌ترین روش‌های درمان این اختلال روانشناختی می‌باشد. بنابراین هدف اصلی این پژوهش، تعیین میزان اثربخشی درمان دی. بی. تی. (رفتاردرمانی دیالکتیک) در تغییر سطح نیازهای خودتعیین‌گری و معنای تحصیل دانش‌آموزان دختر افسرده شهر الشتر بود.روش: این پژوهش به صورت شبه تجربی بود که در آن از طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه کنترل استفاده شد. نمونه پژوهش 40 آزمودنی بود که از میان دانش‌آموزان دختر دبیرستانی دارای افسردگی شهر الشتر انتخاب و به صورت تصادفی در گروه‌های آزمایش(رفتاردرمانی دیالکتیکی) و گواه گمارده شدند. در مرحله مداخله گروه آزمایش به مدت 12 جلسه 2 ساعته تحت رفتاردرمانی دیالکتیک قرار گرفتند. در طی این مدت گروه کنترل هیچ نوع مداخله‌ای دریافت نکرد. برای جمع‌آوری داده‌ها از مقیاس نیازهای خودتعیین‌گری سوریبو و همکاران (2009) و پرسش‌نامه معنای تحصیل هندرسون - کینگ و اسمیت (2006) در مراحل پیش‌آزمون و پس‌آزمون برای دو گروه آزمایشی و گواه استفاده شد. داده‌های پژوهش با روش تحلیل کواریانس چندمتغیری تجزیه و تحلیل شدند. تحلیل داده‌ها به کمک نرم‌افزار »اس. پی. اس. اس. « 21) انجام گرفت.نتایج: نتایج تحلیل کوواریانس و معناداری بالینی تفاوت معنی‌داری بین دو گروه نشان داد.بحث و نتیجه‌گیری: یافته‌ها حاکی از آن بود که رفتاردرمانی دیالکتیک در افزایش سطح نیازهای خودتعیین‌گری و معنای تحصیل، اثربخش است. بنابراین چنانچه بتوان دانش‌آموزان مبتلا به افسردگی را شناسایی کرد و به آن‌ها در کاهش این اختلال به روش درمانی »دی. بی. تی. « کمک کرد، می‌توان سطح نیازهای خودتعیین‌گری و معنای تحصیل را در آن‌ها به میزان قابل ملاحظه‌ای افزایش داد.