جایگاه عمل درنجات دردومذهب پروتستان و شیعه اثنی عشری

در دو مذهب تشیع و  پروتستان، ایمان مهم‌ترین عامل نجات است، لذا مسئله تحقیق پیش‌رو این است که آیا در این دو مذهب، عمل انسان نیز به اندازۀ ایمان برای نجات اهمیت داشته و اهمیت عمل در تعیین مراتب و کمال ایمان است یا در رسیدن به نجات؟ در مذهب شیعه، این مسئله، ابتدا درجریان شکل‌گیری فرقه خوارج مطرح گشت. سپس این مسئله در بین مرجئه، معتزله و شیعیان ادامه یافت. این پژوهش با روش تحقیق تطبیقی مقایسه‌ای به بررسی جایگاه عمل در نجات از دیدگاه دو مذهب شیعه و پروتستان می‌پردازد. دستاورد تحقیق نشان می‌دهد که نجات در مذهب پروتستان در ابتدا و غالباً به معنای رهایی از گناه اولیه و سپس رهایی از خلود در دوزخ است، اما در مذهب شیعه با توجه به آموزه پاکی اولیه، نجات تنها به معنای رهایی از خلود در دوزخ است. اما درهر دو مذهب، عمل از لوازم ایمان و موجب کمال آن بوده، ولی برای رسیدن به نجات، اطمینان بخش نیست و نمی‌توان به آن تکیه کرد.

the place of action in human salvation in protestant and twelver shiites

in both shiite and protestant denominations, faith is the most important factor of salvation, so the question of current research is: may one argue that human action be as important as faith for salvation? and is the importance of action in determining the level and perfection of faith or in achieving salvation? in the shiism, this issue was first raised during the formation of the kharijite sect. this issue then continued among the murji`ah, the mu’tazilites and the shiites. this research examines the place of action in salvation from the perspective of shiites and protestants through a comparative research method. the findings show that salvation in the protestant first and foremost means liberation from original sin and then liberation from hell, but in the shiism, according to the original teaching of purity, salvation only means liberation from hell. but in both, action is an instrument of faith and its perfection, but to achieve salvation, it is not reassuring and can not be relied on. keywords: faith, human action, salvation, law, shi`ah, protestant.