بازپژوهی تفسیر توحید صفاتی در خطبه اول نهج‌البلاغه

توحید صفاتی، بیان گر رابطه صفات ثبوتی حقیقی با ذات الهی است و در آن سه دیدگاه کلی مطرح می شود: زیادت صفات بر ذات (دیدگاه اشاعره)، نیابت ذات الهی از صفات (دیدگاه معتزله) و عینیت صفات با ذات الهی (دیدگاه امامیه). امیرالمومنین(ع)در خطبه اول نهج البلاغه، کمال اخلاص را نفی صفات از ذات الهی می داند: »کَمَالُ الْاِخْلَاصِ لَهُ نَفْی الصِّفَاتِ عَنْهُ «. تفسیرهای متعددی در تبیین این روایت، عرضه شده که نوشتار حاضر، با روش توصیفی تحلیلی، به تبیین و ارزیابی مهم ترین آنها پرداخته است. از رهگذر این جستار، مشخص می شود که در توحید صفاتی، تغایر مفهومی صفات با ذات الهی و اتحاد مصداقی صفات با ذات الهی مورد اتفاق اند؛ چنان که صفات فعلی، سلبی و ثبوتی اضافی الهی نیز خارج از محل بحث و زاید بر ذات الهی اند و تنها صفات حقیقی داخل در محل بحث اند. تعبیر »نفی صفات « در فرمایش امیرالمومنین(ع)، بیان گر دیدگاه عینیت صفات با ذات الهی است.