امکان وجود یک سرزمین نیایی کهنتر برای مردمان پَرسواَ بر مبنای محتوای منابع مکتوب باستان‌شناختی و نامهای تاریخیاساطیری

پیرو قرائت‌های صورت‌گرفته از ترجمۀ متون نوآشوری، نظر بر این است که برای نخستین‌بار در سدۀ نهم پیش از میلاد و در گزارشی از شلمانسر سوم، به مردمانی با نام «اتحادیه‌ای از بیست‌وهفت شهریار پَرسواَ» اشاره شده است. برخی اهالی، این هویت‌ سیاسی را نیاکان پارسیان در سده‌های بعدی می‌دانند و گروهی نیز قائل به برقراری چنین رابطۀ نیانواده‌ای میان آن دو جمعیت نیستند. از طرفی در تحلیل فرهنگ و تاریخ‌نگاری ملت‌های تاریخی، باستان‌‌شناسی اساطیر بخش جدایی‌ناپذیر به شمار می‌آید؛ پس آن می‌تواند در تحلیل داده‌های اساطیری و شبه‌تاریخی و تطبیق نتایج این تحلیل‌ها با واقعیت‌های تاریخی‌باستان‌شناختی راه‌حلی مناسب برشمرده شود. این امکان وجود دارد که مجموعه اطلاعاتی که نویسندگان یونانی‌زبان از چیستی هویت‌ نام پارس (πέρσíς) و پارسیان (πέρσαι) ارائه کرده‌اند، یکی از این داده‌های نخستین برای پژوهش‌های باستان‌شناسی اساطیر لحاظ شود. در این مقاله و براساس مولفه‌های رویکرد یادشده از مطالعات باستان‌شناختی، امکان برخورد با مدارک کهن‌تری از هویت و حضور نیاکان پارسی یا اهالی پَرسواَ بررسی شده است. مطالعۀ پیش رو نشان می‌دهد می‌توان راهکاری پیشنهاد کرد که میان داده‌های اساطیری منابع مکتوب و آن گروه از اطلاعات نوشتاری که از پژوهش‌های باستا‌‌ن‌شناختی به دست آمده‌اند، ارتباطی برقرار کرد و از این روش، ردپای کهن‌تری از حضور پارسیان به دست آورد. اینکه عوامل مطالعه‌شده دارای صورت اساطیری، ولی درون‌مایۀ قیاسی تاریخی و انطباق‌پذیر با متون آشوری‌اند و این‌گونه دست‌یافتن به جغرافیای خاستگاه یک جمعیت تاریخی امکان‌پذیر می‌شود، اساس این مطالعه است؛ همچنین پیش از ورود به تحلیل داده‌ها، نظریه‌های دوگانۀ موجود و رایج دربارۀ هویت تباری اهالی پَرسواَ بررسی شده است؛ سپس پیرو داده‌های موضوع بحث، ردپای تاریخی نیاکان محتمل برای مردمان پَرسواَ پیگیری و تحلیل شده است.