تربیت شدن به مثابه «فطری بودن»

در این مقاله تلاش شده است تا خاستگاه تربیت از بیرون به درون، از کسب به کشف و از القا و تجویز به الهام و پرهیز ارتقا یابد؛ زیرا هدف تعلیم و تربیت آن است که آدمی تمامیت خویش را در فعلیت بخشیدن به قابلیت‌های فطری خویش بیابد و در این خویشتن‌یابی، جوهره روح الهی‌اش را براساس آیه «نَفَخْتُ فِیهِ مِن رُّوحِی»(حجر، 29) تجربه کند.روش تربیت، فطری، فاعلی، قلبی وشهودی است که غالباً از طریق کنش‌های الهامی و پرهیزی و نه القایی و ایجابی رخ می‌دهد. تاثیر کنش‌های الهامی برخلاف کنش‌های تجویزی، آزاد، سیال و غیرمستقیم بوده که منجر به کشف و شهود در مخاطب می‌شود.در این دیدگاه تربیت شدن به مثابه فعلیت‌بخشیدن به درون‌مایه‌های وجود آدمی است که با راهبرد «استخراج» و «اکتشاف» و نه انتقال و اکتساب نمایان می‌شود.