سیر تکاملی «الگوی خود تربیتی» مشا و نقد آن

هدف این مقاله استخراج «الگوی خود تربیتی» از آثار تربیتی فیلسوفان مشا و نیز بررسی سیر تحولات آن است. افزون بر این، تعیین مبانی و ساختار این الگو و بررسی نقاط قوت و ضعف آن نیز مورد نظر است. این تحقیق از نوع توصیفی تحلیلی و روش تجزیه و تحلیل آن نیز تفسیری - استنباطی است. این تحقیق مشخص کرد که نخستین بار در آثار فارابی به صورت ضمنی الگویی برای خود‌تربیتی ارایه شده و سپس توسط مسکویه، ابن‌سینا و خواجه تکمیل شده است. این الگو ساختاری کامل دارد که در آن هدف، فعالیت‌های لازم برای تحقق هدف، ترتیب و مراحل فعالیت‌ها و روش انجام این فعالیت‌ها به خوبی بیان شده است. این الگو بر تلقی خاصی از ماهیت و چگونگی شکل‌گیری صفات و نیز نقش متربی در خودتربیتی استوار است. همچنین بر این فرض استوار است که پزشکی الگوی کاملی برای تربیت است. این الگو در عین برخورداری از نقاط قوت، نقاط ضعفی نیز دارد که در متن به تفصیل آمده است.