تاملی بر جایگاه «انسان دوستی» در فلسفه تربیتی اسلام

در مقاله حاضر تلاش شده است که با بهره‌گیری از روش تحلیلی و با استناد به آیات و روایات مربوطه، درباره موضوعاتی چون خاستگاه محبت در انسان، حدود و ثغور انسان‌دوستی در اسلام و انگیزه‌های حقیقی و غیر حقیقیِ انسان‌دوستی، به برخی نکات اصلی اشاره گردد تا بر اساس آن بتوان الگوی انسان‌دوستی اسلامی را به مثابه هدفی تربیتی مطرح نمود. در این نوشتار این نتیجه به دست آمد که در مقابل برخی دیدگاه‌های مادی‌گرا و سکولار که روابط انسانی را بر مبنای رقابتی ستیزه‌جویانه و نوع‌دوستی منفعت‌طلبانه مطرح می‌کنند، در الگوی انسان‌دوستی اسلامی، مبنای روابط انسانی، نوعی محبت با صبغه الهی است که بدون توقع عوض و پاداش به عموم بندگان خدا ارزانی میشود و نهایتاً تعالی نوع بشر را به دنبال خواهد داشت. در بخش پایانی نیز بیان شده است که نظام تربیت اسلامی با انعکاس انسان‌دوستی در اهداف، برنامه‌ها و روش‌های تربیتی خود، می‌تواند زمینه ایجاد روابط سالم، انسانی و مسالمت‌آمیز را بین افراد جامعه مهیا سازد.