«آموزش درباره ادیان» به مثابه بدیلِ «آموزش دین» از منظر فقه تربیتی

نوشتار حاضر باتوجه به نفوذ و ترویج ایده‎های سکولاریستی در تربیت درصدد است ایده «آموزش درباره ادیان» را −که هدفش آموزش صلح، رواداری، احترام به دیگران و آموزش ادیان به مثابه مقولاتی تاریخی و فرهنگی است و شناخت و التزام و ایمان و اعتقاد به یک دین مدنظر نیست− را از منظر فقه تربیتی بررسی نماید و با پای‎بندی به روش‎شناسی «تفقه تربیتی» تلاش کرده است هفت استدلال بر ممنوعیت و حرمت ایده فوق اقامه نماید و ایده/تجویز «آموزش درباره ادیان» را از منظر عقلی بخاطر قُبح اغراء به جهل و اضلال و ظلم، تقبیح نماید و نیز آن را مصداقِ ترک واجب، اضلال، شبهه‎افکنی، سلطه کفار، تسنین سنن حرام و در نهایت مصداقِ علمِ غیرنافع و علم ماخوذ از غیر اهل‎بیت به‎شمار آورد.