رویکردی اسلامی ـ انتقادی بر راهکار مقابله با آنومی از منظر دورکهیم

امیل دورکهیم، آنومی را مولود توسعه می‌داند؛ پدیده‌ای که همزمان با شکوفایی جوانه‌های دوران صنعتی و پژمردگی هنجارهای ریشه‌دار سنّتی، ارزش‌های فرهنگی جامعه را بازیچه دستان جوانِ خام مدرنیزاسیون کرده است. از نظر وی، انسان موجودی سیری‌ناپذیر بوده که عمری در عطش «حرص» دست و پا زده و نداشته‌هایش را می‌جوید و با رشد بی‌رویّه آنومی، هیبت وجدان جمعی شکسته می‌شود و وجدان‌های فردی، صنفی و گروهی رشد می‌کند و این دقیقاً به معنای تضعیف نظارت‌های اجتماعی و افزایش میزان جرایم است.دورکهیم تنها راه به بندکشیدن طبیعت حریص انسان را در دستان نامریی جامعه و نظارت‌های اجتماعی بر وی واکاوی می‌کند. جامعه‌ای که با تقویت نظارت‌های اجتماعی خویش می‌تواند نظم را حکمفرما کرده، آوای فرشته عدالت را در زندگی بشر طنین‌انداز کند.در مقابل، گزاره‌ها و آموزه‌های دین اسلام با شعار «انّیِ اعلَمُ مَا لاتَعلَمُون» و تشریح فطرت الهی انسان، بر اندیشه «گناه نخستین» خط بطلان کشیده، ضمن تاکید بر تاثیر مثبت نظارت‌های اجتماعی برای مقابله با جرایم و پدیده‌هایی همچون آنومی، کانون توجه خود را بر روی نظارت‌های درونی متمرکز کرده است.