بررسی دلایل مبنایی توکیل‌ناپذیری اقرار قاطع دعوی

با وجود اینکه نظریه توکیل‌پذیریِ اقرار در فقه دارای شهرت زیادی است، ماده 205 قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب (در امور مدنی) مصوب 1379، اقرار قاطع دعوا را غیرقابل توکیل اعلام کرده است. از این رو، این سوال مطرح می‌شود که دلایل مبنایی اقدام مزبور از سوی قانون‌گذار چه بوده است؟ دلایلی را که برای توجیه ماده 205 می‌توان برشمرد، عبارت‌اند از: لزوم اصیل‌بودن مقر، لزوم ضرری‌نبودن اقرار علیه دیگران، لزوم رعایت مصلحت موکل، اجماع فقها، لزوم مباشرت موکل در انجام اقرار، اختصاص‌داشتن اقرار به امور انشایی و اصل برایت. مقاله حاضر این دلایل را مورد نقد قرار داده و آنها را برای توجیه ماده 205 کافی ندانسته است. از این رو، پیشنهاد می‌گردد؛ ماده مزبور، اصلاح شود.