نقش عوامل فردی در تصمیم گیری اولین فرزندآوری

در مسیله کاهش جمعیت، عوامل متعددی نقش داشته است. هدف این مطالعه تعیین نقش عوامل فردی در تصمیم گیری اولین فرزند آوری زنان شهر شاهرود در سال 1393 بود. در این مطالعه مقطعی، 300 زن باردار حاملگی اول مراجعه کننده به مراکز منتخب شهر شاهرود به صورت تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های مشخصات دموگرافیک، مقیاس امیدواری اشنایدر و پرسشنامه کیفیت زندگی جمع آوری شد. ارتباط بین متغیرهای سن ازدواج، طول مدت ازدواج، تعداد فرزندان مطلوب، فاصله مناسب بین فرزندان، امیدواری و کیفیت زندگی با سن تصمیم گیری اولین فرزند آوری از طریق ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی چند گانه با روش قدم به قدم توسط نرم افزار spss نسخه ی 20 انجام پذیرفت. میانگین سن و سن ازدواج زنان واحدهای پژوهش به ترتیب 92/3 ±81/24 و 93/3 64/21 سال بود. بین سن تصمیم گیری اولین فرزندآوری با متغیرهای سن ازدواج و طول مدت ازدواج ارتباط آماری معنی داری مشاهده شد (001/0 > p). همچنین همبستگی معکوس و معنی داری بین متغیرهای امیدواری، کیفیت زندگی و فاصله بین فرزندان با سن تصمیم گیری اولین فرزندآوری وجود داشت. در الگوی رگرسیونی نیز حضور متغیر سن ازدواج با ضریب مثبت و متغیرهای امید به زندگی و کیفیت زندگی با ضرایب منفی ارتباط آماری معنی داری را با سن تصمیم گیری اولین فرزندآوری نشان دادند. متغیرهایی که در این تحقیق به عنوان عوامل فردی مرتبط با تصمیم گیری اولین فرزندآور در تحلیل رگرسیونی وارد شدند، به طور متوسط حدود 70 درصد از تغییرات باروری را تبیین کردند. اگرچه این مقدار ضریب تعیین، نشان از میزان نسبتاً بالای صحت انتخاب متغیرهای وارد شده در تحلیل رگرسیونی داشت، اما چنین یافته ای محدود به شهر شاهرود بود.