همدلی و نحوه تنظیم هیجان شناختی در انواع خودشیفتگی

شواهد موجود حاکی از وجود دو نوع مجزا از خودشیفتگی به شکل خودشیفتگی خودبزرگ بین و آسیب پذیر می باشد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه میزان همدلی و راهبردهای تنظیم هیجان شناختی در این دو نوع از خودشیفتگی و نیز مقایسه آنها با افراد فاقد ویژگی های خودشیفته وار بود. تعداد 90 نفر آزمودنی از بین دانشجویان شاغل به تحصیل در دانشگاه های تهران که بر اساس غربالگری به وسیله پرسشنامه خودشیفتگی مرضی، در سه گروه 30 نفره دارای رگه های خودشیفتگی خودبزرگ بین، آسیب پذیر و فاقد رگه های خودشیفتگی قرار می گرفتند، توسط مقیاس بهره همدلی و پرسشنامه تنظیم هیجان شناختی مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها به وسیله روش آماری تحلیل واریانس چندراهه مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد تنها در خرده مقیاس سرزنش خود و فاجعه پنداری از خرده مقیاس های پرسشنامه تنظیم هیجان شناختی بین هر دو گروه دارای رگه های خودشیفتگی خودبزرگ بین و آسیب پذیر، با گروه فاقد رگه ها تفاوت معنادار وجود دارد. در خرده مقیاس مثبت اندیشی این تفاوت تنها بین افراد دارای رگه های آسیب پذیر با افراد عادی بود. در خرده مقیاس های همدلی شناختی و واکنش پذیری عاطفی از خرده مقیاس های مقیاس بهره همدلی، بین افراد دارای رگه های خودشیفتگی خودبزرگ بین و افراد عادی تفاوت معنادار وجود داشت. تنها تفاوت معنادار بین افراد دارای دو نوع رگه های خودشیفتگی، در خرده مقیاس همدلی شناختی به دست آمد. نتایج در حمایت از این نظریه است که دو نوع خودشیفتگی را دو بروز متفاوت از یک آسیب شناسی مشابه می داند که بر اساس کارکرد دفاعی فرد می تواند به گونه های متفاوتی تظاهر یابد.