بررسی تاثیر آموزش بر خودکارآمدی زنان نابارور

ناباروری در زندگی برخی از زوجین یک بحران بزرگ محسوب شده و می‌تواند به افسردگی، اضطراب، طردشدگی اجتماعی و اختلال جنسی بیانجامد. مداخلات حمایتی با هدف افزایش خودکارآمدی ممکن است باعث افزایش و بهبود مهارت‌های غلبه بر مشکلات، ایجاد احساس بهتر و پیگیری درمان ناباروری گردد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر برنامه آموزشی بر خودکارآمدی زنان نابارور از خرداد ماه لغایت مهر سال 1391 انجام گرفت. در این مطالعه که از نوع کارآزمایی بالینی تجربی بود 104 زن نابارور با عامل زنانه مراجعه‌کننده به یکی از مراکز ناباروری وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران با تخصیص تصادفی در گروه‌های کنترل و مداخله شرکت نمودند. ابزار گردآوری داده‌ها شامل پرسشنامه اطلاعات جمعیت‌شناختی و پرسشنامه خودکارآمدی ویژه ناباروری کوزینیو و همکاران بود. پس از انجام پیش آزمون در دو گروه، برنامه آموزشی بصورت چهار جلسه گروهی60 تا 90 دقیقه ای در چهار هفته متوالی جهت گروه مداخله ارایه گردید. گروه مداخله 6 هفته بعد از آخرین جلسه آموزشی و گروه کنترل نیز 6 هفته بعد از تکمیل اولیه پرسشنامه ها مجددا پرسشنامه خودکارآمدی ناباروری را تکمیل نمودند. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم افزار نسخه 16 و آزمون‌های آماری کای دو (x²)، آزمون tزوج وt مستقل انجام گرفت. قبل از مداخله دوگروه از لحاظ متغیرهای جمعیت شناختی و خودکارآمدی اختلاف آماری معنی‌دار نداشتند (886/0= p)، ولی بعد از مداخله آموزشی بین میانگین نمرات خودکارآمدی دو گروه اختلاف آماری معنی‌دار وجود داشت (001/0 > p). به طور کلی بر اساس نتایح حاصله، برنامه آموزشی بر خودکارآمدی زنان نابارور موثر بوده است؛ لذا پیشنهاد می‌شود این برنامه برای سایر زنان نابارور در سطح وسیع تر به کار گرفته شود.