طراحی و روان سنجی ابزار سنجش خودکارآمدی درک شده بیماران میان‌سال (60-30 ساله) مبتلا به دیابت نوع2 برای مراقبت از خود

دیابت، بیماری مزمن و ناتوان‌کننده‌ای همانند سایر بیماری‌های مزمن بوده، و مراقبت مناسب از خود، موجب ارتقای سطح زندگی افراد مبتلا به دیابت، جلوگیری از شدت یافتن بیماری و کاهش عوارض ناشی از این بیماری خواهد شد. درک بیمار از کارآمد بودن خویش در انجام خودمراقبتی، یکی از مهم‌‌ترین عوامل موثر بر موفقیت او در اجرای این امر است. مطالعه کیفی ـ کمی حاضر با هدف طراحی روان‌سنجی خودکارآمدی درک‌شده بیماران 30 تا 60 سال مبتلا به دیابت نوع 2 در سال‌های 90-88 در شهر تهران به اجرا درآمد. بخش کیفی مطالعه جهت طراحی گویه‌های پرسشنامه انجام گردید و ماحصل آن یک پرسشنامه 21 گویه‌ای بود. تعداد گویه‌ها پس از بررسی روایی صوری و محتوایی به 18 مورد تقلیل یافته و در تحلیل عاملی اکتشافی با حذف یک گویه از حیطه تغذیه، درصد واریانس بیان شده معادل 4/67 بود. تحلیل عاملی تاییدی، برازش مناسب داده‌ها را نشان داد. در بررسی پایایی، ضریب آلفای کرونباخ (85/0=?)، بر همسانی درونی مناسب ابزار دلالت داشته و بازآزمایی ابزار با فاصله 2 هفته، ثبات قابل قبول ابزار را نشان داد (81/0=icc). پرسشنامه نهایی با 17 گویه در 5 حیطه (تغذیه، فعالیت بدنی، خودپایشی قند خون، مراقبت از پا و استعمال دخانیات) شکل گرفت. تحلیل داده‌های مطالعه نشان داد که ابزار طراحی شده، وسیله‌ای عینی و ساده برای ارزیابی خودکارآمدی درک‌شده بیماران میانسال مبتلا به دیابت نوع2 برای مراقبت از خود است.