تبیین ضرورت مفهوم پردازی تاب آوری فرهنگی در دوران همه گیری کووید-19 (مقاله مروری)

مقدمه: همه گیری کووید-19 به ما آموخت صرفا ویژگی های زیستی ما برای مقابله با بیماری و مشکلات کافی نیست. تاب آوری به فرایند پویای سازگاری مثبت با تجارب تلخ و ناگوار اطلاق می شود، که توانایی ما را در کنترل شرایط و دست کاری بهینه موقعیت منعکس می کند. این توانمندی شامل ابعادی درونی، نقش تجارب و الگوهای ذهنی، و ابعادی بیرونی، شامل مختصات یا تلاش اجتماع در تسلط بر چالش ها است. در پژوهش ها صرفا مفهوم تاب آوری اجتماعی به عنوان بعد بیرونی مورد تاکید قرار گرفته و نقش فرهنگ به عنوان یک مولفه مستقل و دارای هویت نادیده گرفته شده است. در این مقاله الزام مفهوم پردازی تاب آوری فرهنگی، هدف قرار گرفته شد. در واقع، توانمندی هایی که فرهنگ به واسطه مولفه های مختلفی که در اختیار ما می گذارد تا بتوانیم در شرایط بحرانی، توانایی سازگاری، تغییر شرایط، و ارتقای عملکرد داشته باشیم، مطالعه شد.مواد و روش کار: این بررسی از لحاظ روش شناسی یک مطالعه مروری سیستماتیک بود. در این پژوهش کلیدواژه های تاب آوری (resilience)، اجتماع (community)، فرهنگ (culture) و سرسختی (hardness) در مقالات فارسی و انگلیسی ثبت شده در پایگاه های p‏ubmed ،science direct ، google scholar،magiran ، و sid با اندکس «و» یا and در بازه زمانی سال 1990 تا 2018 جستجو شدند. مقالات به دست آمده در مراحل چندگانه ارزیابی و در نهایت بررسی بر روی 23 مقاله انجام شد.یافته ها: در نتیجه مطالعات بین رشته ای، مولفه های احتمالی این سازه به این شرح است: تعلق و ریشه دار بودن، اعتماد، تعهد، حس غرور و پیوندجویی.نتیجه گیری: تاب آوری فرهنگی را می توان ظرفیت و توانمندی سازگاری و مقابله با بحران به کمک اسلوب های تاریخی، اسطوره، آداب و رسوم و باورهای فرهنگی دانست.

conceptualizing cultural resilience during the covid-19 pandemic: a review

objective(s): the covid-19 pandemic indicated that our biological characteristics alone are not enough to deal with diseases. resilience refers to the dynamic process of positive adaptation to unpleasant and unfortunate experiences which reflects our ability to control the situation and manipulate the situation optimally. this capability includes internal dimensions, the role of experiences and mental patterns, and external dimensions including the coordinates or community’s efforts in mastering challenges. however, studies only focus on the concept of social resilience as an external dimension, and the role of culture as an independent component of identity has been ignored. in this review, the need to conceptualize cultural resilience has been put on the agenda.  in fact, the capabilities that culture provides through the various components that enable us to have the ability to adapt, change conditions, and improve performance in critical situations are studied.methods: this was a review of the literature. pubmed, science direct, google scholar, magiran, and sid databases were investigated using the keywords resilience, community, culture, and hardness in persian and english papers from 1990 to 2018. the articles were evaluated in multiple stages and finally 32 papers were analyzed.results: as a result, we conceptualized that cultural resilience could include the following components: belongingness and rootedness, trust, commitment, sense of pride, and attachment.conclusion: cultural resilience can be considered as the ability to adapt and deal with a crisis with the help of historical styles, myths, customs, and cultural beliefs.