چاقی و برخی عوامل اجتماعی اقتصادی مرتبط با آن: یک مطالعه اپیدمیولوژیک

هدف اصلی این مطالعه بررسی میزان شیوع چاقی و مقایسه آن بین شهرستانهای استان گلستان و نیز بررسی برخی عوامل مرتبط با آن در این استان بود که بر روی افراد بالغ سنین 65-15 سال در طی 5 سال منتهی به سال 1388 به اجرا در آمد. اطلاعات آنتروپرومتری و دموگرافیک از 6489 نمونه جمع‌آوری شده و چاقی بر اساس شاخص نمایه توده بدنی (bmi) طبقه‌بندی گردید. میزان شیوع اضافه وزن و چاقی در استان گلستان در مردان بترتیب 32/4 درصد و 14/1درصد و در زنان بترتیب 30/5 درصد و 8/31 درصد بود که اختلاف از نظر میزان شیوع چاقی بین دو جنس معنی‌دار بود (0/001=p). همچنین میزان شیوع اضافه وزن و چاقی در مناطق شهری بترتیب 7/33 درصد و 25/5 درصد و در مناطق روستایی 29/9 درصد و 21/2 درصد بود که اختلاف بین آنها از نظر دو شاخص مذکور معنی‌دار بود (0/001=p). وفق نتایج 54/5 درصد افراد استان گلستان دچار اضافه وزن و یا چاقی بودند که کمترین و بیشترین میزان شیوع بترتیب در شهرستانهای رامیان (4/25درصد) و بندرگز (61/3 درصد) مشاهده شد. خطر نسبی ابتلا به چاقی در مناطق شهری 1/2 برابر مناطق روستایی، در زنان 2/8 برابر مردان، در افراد با وضعیت اقتصادی خوب 1/4 برابر افراد فقیر و در افراد بیسواد 2/2 برابر افراد با تحصیلات دانشگاهی مشاهده گردید. در استان گلستان از هر صد نفر، حداقل سی و یک نفر مبتلا به اضافه وزن و بیست و سه نفر مبتلا به چاقی بودند که مردم شهرستان‌های بندرگز و رامیان بترتیب بیشتر و کمتر از دیگر مناطق استان از این مشکل رنج می‌بردند. بیسوادی و بهبود وضعیت اقتصادی از عوامل اجتماعی موثر بر اضافه وزن و چاقی در استان گلستان بود.