شناسایی متغیرهای لازم برای طراحی یک سیستم نوبت‌دهی برای بیماران سرپایی: مرور نظام مند ادبیات پژوهش

مقدمه: درمانگاه ها برای کاهش هزینه های خود و افزایش رضایتمندی بیماران می توانند بر روی کاهش زمان انتظار مراجعان از طریق بهبود سیستم نوبت دهی تمرکز کنند.مواد و روش کار: مطالعه حاضر یک مطالعه مروری نظام مند بود که با هدف تعیین شاخص ها و عوامل تاثیرگذار بر کارایی سیستم های نوبت دهی، با بهره گیری از بانک های اطلاعاتی sid، google scholar، pubmed، و magiran و با استفاده از کلیدواژه های فارسی درمان سرپایی، زمان انتظار بیماران، زمانبندی، تعیین وقت، نوبت دهی و کلیدواژه های انگلیسی outpatient, appointment, scheduling انجام گرفت. در این جستجو از مجموع 767 مقاله و مستند علمی به دست آمده، 34 مقاله کامل پس از شناسایی عنوان های مرتبط و بررسی چکیده مقالات جهت بررسی نهایی انتخاب گردید.یافته ها: اطلاعات به دست آمده از مطالعات نشان داد که چهار روش عمده برای طراحی و بهبود سیستم های نوبت دهی وجود دارند که عبارتند از: روش های بهینه سازی ریاضی (الگوهای قطعی و احتمالی)، روش های هیوریستیک (ابتکاری)، نظریه صف، روش شبیه سازی. هر یک از این روشها با توجه به اهداف مطالعه و ویژگی سیستم مورد نظر کاربرد ویژه ای دارند. با این حال اکثر متغیرهای مورد بررسی صرفنظر از نوع روش مطالعه یکسان هستند. متغیرهای زیادی برای طراحی سیستم نوبت دهی از مستندات استخراج شد که در سه گروه عمده قابل دسته بندی هستند: متغیرهای مربوط به ویژگی های سیستم ارائه خدمت، مربوط به ویژگی های گیرندگان خدمات و مربوط به رویکردها و سیاستهای مرکز.بحث و نتیجه گیری: اطلاعات به دست آمده از متون مختلف نشان داد که استفاده از سیستم های نوبت دهی نقش مهمی در بهبود کیفیت ارائه خدمات دارد. به نظر می رسد افزایش تعداد و تنوع خدمات ارائه شده در مراکز طراحی سیستم تعیین وقت را پیچیده تر می کند. شرط اولیه طراحی یک سیستم تعیین وقت موثر دستیابی به اطلاعات مناسب و دقیق است. در مواردی که تعداد ارائه دهندگان و خدمات معدود باشد، می توان این اطلاعات را با مشاهده سیستم یا بررسی نظرات گیرندگان و ارائه دهندگان به دست آورد ولی در سیستم های پیچیده مانند بیمارستانها که خدمات مختلف تشخیصی و درمانی در سطوح مختلف تخصصی توسط ارائه دهندگان متعدد ارائه می شود، دستیابی به این اطلاعات نیازمند یک مطالعه جداگانه است.