نقش خودکارآمدی کودک در رابطه بین رویدادهای آسیب‌زای دوره کودکی و بروز شکایات روان تنی

مشکلات سلامت روان گاهی خود را در قالب مشکلات جسمانی و شکایات روان تنی بروز می‌دهند که در صورت شناسایی نشدن و رسیدگی نکردن به ‌موقع، مزمن شده و مشکلات آتی را به دنبال خواهند داشت. هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش خودکارآمدی کودک در رابطه بین رویدادهای آسیب‌زای کودکی و بروز شکایات روان تنی بود. جامعه پژوهش، شامل کلیه دانش آموزان 1014 ساله پسر شهر تهران بود. به این منظور نمونه‌ای متشکل از 215 نفر از دانش آموزان پسر پایۀ پنجم و ششم دبستان از دو مدرسۀ پسرانه که از مناطق 11 و 18 شهر تهران به صورت در دسترس انتخاب شده بودند، در پژوهش شرکت کردند. پرسشنامه های پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه‌های خودکارآمدی کودکان (موریس)، فرم وقوع حوادث آسیب‌زای زندگی (گرینوالد و روبین) و مقیاس شکایات روان تنی (تاکاتا و ساکاتا). نتایج حاصل از تحلیل میانجی و تعدیلگر نشان داد که متغیر خودکارآمدی کودک نقش تعدیلگر نداشته است، بلکه به عنوان میانجی در رابطۀ بین رویدادهای آسیب‌زای کودکی و بروز شکایات روان تنی نقش بازی می‌کند، لذا در درمان‌های مربوط به کاهش شکایات روان‌تنی کودکان و نیز درمان‌های مربوط به کودکان آسیب دیده می‌بایست مولفه ارتقای خودکارآمدی را نیز در دستور کار قرار داد.